1 กรกฎาคม 2547 22:39 น.
กอกก
๐๐..ซ่อน..๐๐
นั่งเหม่อมองตัวเองในกระจก
พบปรากฎดวงตาโศกแสนเศร้าหมอง
แสงประกายด้วยน้ำตาที่คลอนอง
ดวงตาฟ้องว่าทุกข์ทับอัดแน่นใจ
หญิงที่เห็นนี่หรือคือชีวิต
มองเพ่งพิศเป็นเช่นซากที่ดับขัย
ใบหน้านิ่งเป็นเช่นหุ่นที่ไร้ใจ
แอบร้องไห้ซ่อนเร้นมานานเนา
ดูภายนอกก็ยังเป็นเช่นหญิงแกร่ง
เหมือนเข้มแข็งทั้งที่ใจเช่นไฟเผา
ไม่อ่อนแอให้ใครใครได้เห็นเรา
เศร้าแสนเศร้าร้องไห้ได้แต่กับตน
ชะตาชีวิตกำหนดบทโศกให้
วิปโยคในโลกแล้งแสนสับสน
เบื่อชีวิตไร้จุดหมายแถมวกวน
ถึงตราจนยอมจำนนอย่างจนใจ
กระพริบตาให้น้ำตาตกลาร่วง
ต้องต่อสู้กับโลกลวงนี้ให้ได้
สลัดสิ้นสิ่งโศกโศกาลัย
ต้องก้าวไป ในโลกกว้างอย่างทรนง
...................
หน้าส่วนตัว
847
