30 มิถุนายน 2547 01:38 น.
กอกก
**ใคร....ในเงาจันทร์**
เสียงใครหนอร้องไห้คล้ายเสียงคลื่น
ใครนะยืนนิ่งเฉยไม่เยื้องไหว
เสียงกระซิกแรงสะอื้นร่างแกว่งไกว
เพ่งมองไปเป็นตะคุ่มในเงาจันทร์
สงัดนัก ณ โขดหินที่ริมหาด
แสงจันทร์สาดคล้ายรูปปั้นที่ฟ้าสรรค์
อยากรู้นักเธอนั้นหรือคือใครกัน
เหตุผลใดบันดาลให้ได้เศร้าตรม
คลื่นสะสาดกระทบกับโขดหิน
ได้ยลยินเสียงแผ่วแว่วผสม
เสียงคลื่นซัดหาดสะอื้นคลื่นตรอมตรม
เจ้าจะขื่นจะขมทำไมกัน
เจ้าคือภูตผีนางพรายหรือไรแน่
อย่าท้อแท้เลยนะแม่มิ่งขวัญ
นิ่งเถอะนะขวัญมาเถิดแม่เงาจันทร์
ให้พี่นั้นได้พันผูกปลูกไมตรี
พี่คนนี้ก็ไม่มีจะดีนัก
มีทุกข์หนักเพราะรักมาหน่ายหนี
จึงย่างเยื้องเดินเรื่อยมาถึงตรงนี้
ขอคนดีไว้ใจอย่าได้กลัว
ลมสะบัดพัดไกวผมไหวพลิ้ว
ผมพัดปลิวว่อนหวานในเงาสลัว
รำพันเถิดเปิดใจสิ่งพันพัว
เจ้าอย่ามัวครางแครงระแวงใจ
ในอ้อมแขนชายนี้ยังพออุ่น
อบละมุนด้วยใยรักอันหยาดใส
จะซุกซบอกอุ่นสะอื้นไห้
ก็ร้องไปจนกว่าเจ้า จะกล่าว..พอ***
...................
28 มิถุนายน 2547 15:29 น.
กอกก
***คืนหนึ่ง ณ วันนี้***
ชีวิต ณ วันนี้เป็นเพียง *ซาก*
เศษเดนกากของสังคมอันขื่นขม
คนเพรียบพร้อมสังคมย่อมกล่าวชม
ใครจะขื่นจะขมก็ช่างมัน
ตาเริ่มปรือสมองล้ายานอนหลับ
หลังมือซับปาดน้ำตาสองแก้มฉัน
จะต้องร้องสะอื้นไห้ทำไมกัน
หรือจะฝันให้ใครนั้นเขาเห็นใจ
ก่อนจะปิดตาหลับ..ฝีปากแย้ม
เยาะชีวิตจึงแต่งแต้ม..ในโลกฝัน
ได้พบเขาในความฝัน..ชั่วนิรันดร์
บอกเขานั้น รักเขามาก..นะรัตติกาล***
.............................
26 มิถุนายน 2547 02:51 น.
กอกก
** คิดถึง**
ไม่รู้สิว่าทำไมใจคิดถึง
คิดคำนึงถึงคนไกลใจหม่นหมอง
น้ำตาท่วมใจนางนวลละออง
ใยจึงต้องคิดถึงเธอผู้เดียว
วันนี้อยู่อย่างคนซึ่งขาดจิต
*ซากชีวิต* ไร้ค่าไร้คนเหลียว
ชีวิตโดดอ้างว้างอยู่ดายเดียว
หัวใจเปลี่ยวปล่อยจิตคิดคำนึง
หัวใจรัก....
สลักแน่นแก่นใจใครคนหนึ่ง
คนที่คอยใฝ่หาว่าซาบซึ้ง
คอยคำนึงถึงเขาอยู่ทุกเวลา
แม้นจะดึกเที่ยงคืนค่อนคืนสงัด
ไม่สลัดความคิดถึงคนึงหา
แทรกในฝันทุกครั้งยามนิทรา
ถวิลหาทุกเวลาอย่างอย่างอาวรณ์
ไม่รู้สิตอนนี้เขาอยู่ไหน
อยู่ที่ใดใจคิดแล้วทอดถอน
ตีสองสามยังไม่อาจข่มตานอน
ทุกบทตอนหลอนประสาทประหลาดใจ
อยากอยู่ใกล้แล้วแนบแอบอกอุ่น
รุ่งอรุณตื่นแล้วพบเธอสดใส
สองแขนกอดฉันแอบแนบดวงใจ
ยิ้มที่ให้ใสสดแสนงดงาม
ตาต่อตาเราสองประสานจ้อง
ท่วงทำนองสุดซึ้งดวงจิตหวาม
ใจต่อใจให้กันอย่างงดงาม
ฟ้าสีครามไม่งามจัดเท่ารักเรา
เป็นกำลังให้ใจคราพบทุกข์
เป็นความสุขเป็นฉลาดไม่ขลาดเขลา
เป็นทุกสิ่งเป็นทุกอย่างนั้นคือ เรา
ไม่ต้องเศร้าจนอาจอยากเปรียบเปรย
ทรมาน มากรู้ไหมในวันนี้
ในตอนที่ข่มจิตให้นิ่งเฉย
ไม่มีสิทธิ์แม้นจะเอื้อนปากเอ่ย
ไม่รู้เลยจะเคยชิน ณ วันใด
24 มิถุนายน 2547 19:57 น.
กอกก
*****หลับเถิดหนาคนดี****
หลับเถิดหนาคนดีพี่กล่อมให้
ยอดดวงใจหลับเถิดหนาแม่ยาหยี
หลับสนิทพี่ชายอยู่ตรงนี้
ให้คนดีได้พักหลับตาลง
ลืมเศร้าโศกทำใจให้เป็นสุข
ทิ้งความทุกข์อย่าให้ได้เหลือหลง
แม่นางแก้วใจดวงน้อยอย่าพะวง
เจ้าอย่าหลงยึดติดแน่นแก่นจิตรา
วิญญาณน้อยเจ้านี้จงเป็นสุข
จิตพี่ทุกข์เกินกลั้นน้ำตาไหล
ขบกรามแน่นกลืนน้ำตาให้ตกใน
อภัยให้พี่ยานะหน้ามล
อโหสิ...กับทุกข์นี้ที่เขาให้
อภัย...ให้กับเขานั้นสักหน
ยกโทษ...ให้กับเขาคนใช่คน
เจ้าจะพ้นบ่วงจิต...นิจนิรันดร์****
***********
24 มิถุนายน 2547 01:29 น.
กอกก
***สอยดาว***
ดาวอยู่สูงเกินสอยมาเรียงร้อย
ถักเป็นสร้อยดาวขวัญมาคล้องศอ
ทะเยอทะยานมองด้วยน้ำตาคลอ
ได้แต่พ้อ...ต่ำต้อย...ไม่เจียมตน
ต้องให้ว่าให้เตือนสักเท่าไหร่
ต้องให้บอกกี่ครั้งสักกี่หน
รู้บ้างไหมคำว่าให้เจียมตน
หรือต้องคนประจานให้ได้อาย***
หน้าส่วนตัว
740
