9 พฤศจิกายน 2547 20:35 น.
กอกก
สนสาดเสียง เคียงใครพ้อ เหมือนต่อว่า
ลมอู้มา พาพัดใส่ จนใบไหว
ระริกรี้ นี่หรือลม ข่มสนไกว
พลิ้วมาไกล ให้รัญจวน ครวญเหงาใจ
เสียงสนสาด คาดด้วยทุกข์ ที่จุกอก
ให้เพ้อพก พร่ำหา อุราไหน
ถึงคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ถิ่น ดินแดนไกล
ใจหวั่นไหว วูบหา คราสนคราง
สาดเสียงสน ปนเสียงไห้ ได้สะอื้น
ทนกล้ำกลืน ฝืนไว้ก่อน ตอนใกล้สาง
น้ำตาชื้น ขืนให้ย้อน ตอนรุ่งราง
แสงจางจาง จับสนเถื่อน เลือนงดงาม
พระจันทร์เสี้ยว เกี่ยวดาว ที่ราวฟ้า
ขึ้นค้างคา คงไว้ ให้เกรงขาม
ส่องสว่าง กลางภู ดูงดงาม
ด้วยนิยาม ดูเดือนเหงา คืนเศร้าใจ
หนาวสะท้าน พาลสั่นส่าย จนกายห่อ
นั่งตัวงอ ขอแฝงฝืน คืนฟ้าใส
พร่ำรำพึง ถึงเรื่องเศร้า เจ้าสนไกว
ตาเพ่งไป ในหว่างเขา ที่เคล้าเดือน
ฉันมานี่ ที่เขาค้อ รอรักร้าง
วันคืนช่าง เชื่องช้า พาให้เหมือน
คำสาปส่ง จงใจ ให้มาเยือน
เสียงสนเฉือน ฉีกใจราน เกินกร้านทน
แล้วร้องไห้ ไม่อายจันทร์ พลันสะอื้น
จะกล้ำกลืน ฝืนลืมรัก อีกสักหน
สนสาดเสียง เสียงสนสาด พิฆาตตน
สาดเสียงสน เศร้าโศกท้อ ทรมาน
*******************
** เสียงสนสาดมาเป็นระยะๆ คล้ายเสียงคลื่นที่โหมกระหน่ำ
เสียงหวีดหวิวครวญครางช่างรบกวนจิตใจเหลือเกิน
จึงแอบย่องออกจากเต้นท์มานั่งที่ตรงริมผาคนเดียวเงียบๆ
หนาว..จนกายสั่นไหว
เพ็ญขึ้นสิบค่ำส่องสกาว คู่กับดาวงามๆ อีกหนึ่งดวง
เห็นสนต้องลมไหวระริก ยิ่งดึกยิ่งถาโถมทวีคูณจนเสียงอึงคะนึง
หนาว..จนต้องกอดอกตัวเองแน่น
ทอดสายตาไกลมองไปที่หุบเขาซึ่งเป็นเงาสลัวแต่ช่างกระจ่างในความรู้สึก
ภาพเก่าๆ ในความทรงจำเริ่มประกายชัดขึ้นมาอีกครั้ง
สายลมหนาว คนใจร้าว พร้อมกับสนที่สาดเสียงกระหน่ำโหม ในคืนจันทร์เพ็ญ
จน..ถอดใจได้บทกลอนนี้ออกมา แทนความในใจ**
*******************
7 พฤศจิกายน 2547 02:08 น.
กอกก
เป็นวิญญาณ ปราณดับ ที่ลับแล้ว
ดุจดวงแก้ว กร้านแสง ไม่แจ้งใส
ให้หลงผิด คิดพะวง สงสารใจ
เพราะยึดใน นรรูป..วูบหลงทาง
และล่องลอย คอยรัก ปักสวาท
ฝันที่วาด พาดพ้น หนทางขวาง
ปลิดร่างทิ้ง สิ่งเหลือหรือ เพียงชื่อนาง
ยังอำพราง พันใจ ด้วยใยลวง
ความรักล้น ท้นแน่น แก่นใจรัก
จึงจมปลัก ปริเทเวศ เหตุห่วงหวง
ยึดถือมั่น อันรัก ที่ปักทรวง
เพียงสิ่งลวง หลอนจิต ติดตามใจ
แม้นเหมือนใกล้ แต่ไกลล้น คนฝั่งฟ้า
ดวงวิญญา ยวนสวาท วาดหวามไหว
เอื้อมไม่ถึง ซึ่งกระแส แปรส่งไป
ทำกระไร รักมาก..วิบากกรรม
จึงวนเวียน เยียนสู่ เฝ้าดูเขา
แล้วก็เศร้า โศกตรม ขมขื่นหนำ
วิญญาณนี้ ที่ล่องลอย คอยระกำ
เพราะถลำ นำฆ่าตัว แหมชั่วจริง
จะรักใคร ได้รัก ก็รักเถิด
อย่าเตลิด รักเพลิน เกินใจหญิง
รักให้เหลือ เผื่อรักตัว ต้องประวิง
กลัวดำดิ่ง ดั่ง วิญญาณที่ล่องลอย
*****************
**อุทิศแด่**
** ทุกดวงวิญญาณที่ล่องลอย**
****************
อกหักได้ :: แต่อย่าทำตัวเหมือนฆ่าตัวเอง
จนเป็นเช่นวิญญาณที่ล่องลอย
3 พฤศจิกายน 2547 00:05 น.
กอกก
ถ้าถามเราเหงาไหม..ไม่เหงานะ
แม้นเหมือนจะใจเศร้าบ้าง..ก็ช่างหัว
ซึมเซาไปใจเฉา..เราไม่กลัว
หัวเราะรัวเรื่องอะไร..ให้เหงาใจ
ยังยิ้มได้ใช่ไหม..เห็นไหมนี่
หญิงคนนี้มีให้ลุ้น..คุณเห็นไหม
หยาดน้ำตาอย่าหวังเห็น..เป็นดั่งใจ
หญิงนี้ไร้ลาน้ำตา..มาแสนนาน
ทำเป็นห่วงลวงฉัน..นั้นอีกแล้ว
ทำเสียงแจ้วเจื้อยจ้อย..ห้อยคำหวาน
หยาดหยดเยิ้มเติมคำ..ปานน้ำตาล
คนใจรานร้าวจน..เกินทนใจ
ไปเถิดนะจะไปไหน..ก็ไปเถิด
จะไปเกิดเกมใหม่รับ..กับสาวไหน
ใจให้เหลือเผื่อคิด..สักนิดไง
เวรกรรมไซร้จะได้พบ..ประสบจริง
วันนี้คงทะนงรัก..จักว่าหยิ่ง
หลอกลวงหญิงเย้ายั่ว..ชั่วสู่สิง
ใครผิดหวังว่าพบทุกข์.. แหมสุขจริง
ประหนึ่งดิ่งดำสู่เห..อเวจี
อย่าผยองมองทุกข์เขา..เฝ้าสุขนัก
จงประจักษ์แจ้งไว้..ใช่เสียดสี
ค่าของคนค้นแล้ว..แววไม่มี
นาทีนี้แม้นตาแล..ไม่แม้นมอง
ไม่เหงานะจะบอกให้..ไม่ต้องห่วง
ปลอดคนลวงหลอกฉันได้..ให้ใจหมอง
แกล้งทำทุกข์สุขเพิ่มให้..ใจคะนอง
เวรคอยจ้องเจตน์อยู่..ให้รู้ตัว
*************
** ไปเถิดนะ ไปให้ไกลๆ **
หน้าส่วนตัว
1275
