ย้อนกลับมองใจ..

กษาปณ์ บุบผา

วัน เดือน ปี มันก็แค่สว่างกับมืด มันเข้ามาตอนนานาฬิกาปลุกดังขึ้น แล้วต้องลุกขึ้นไปต่อสู้กับความสว่าง เพื่อดำรงชีวิต ทำงานเพื่อประทังชีวิต หาอะไรใส่กะเพาะ เมื่อความมืดคลืบคลานเข้ามาก็เป็นเวลาของการพักผ่อน เพื่อเก็บเรี่ยวแรงไว้ สู้กับวันใหม่
 
มันเป็นอย่างนี้ มันเข้ามาแล้วออกไป ออกทางประตู แล้วกลับเข้า ประตู เป็นอย่างนี้ ทุกเมื่อเชื่อวัน จำเจ ซ้ำซาก รีบเร่ง ชักช้า เอื่อยๆ วันเดือนปีมันก็แค่เวลาที่รมชีวิต นับวันก็เริ่มเหี่ยวเฉา และอ่อนกำลัง
 
เรามองออกไปแต่ข้างนอก มองดูการเคลื่อนไหวของชีวิตอื่น การรีบเร่ง การพัฒนา สิ่งใหม่ๆ เทคโนโลยี ความก้าวหน้าทางวิทยาการ ข่าวสาร จนทำให้บางทีรู้สึกเบื่อ และเกิดคำถามกับตัวเองว่า เราจะตามมันไหม เราจะเคลื่อนตัวไปกับสิ่งที่พัฒนาไหม เหนื่อยกับการตามกับเทคโนโลยีที่รวดเร็วเหล่านี้ไหม ถ้าจะตามไป ก็เหมือนเป็นการอวดความโง่เขลาของตัวเอง เมื่อเอาตัวเองไปบวกกับสิ่งที่พัฒนา แต่สิ่งเหล่านั้น เหมือนเป็นของทันสมัย มองในอีกด้านหนึ่งมันเหมือนทำให้เราล้าหลัง ลงไปทุกที

ย้อนกลับมามองที่ตัวเรา มองใจของเรา สิ่งที่เราทำนี้มันคืออะไร เคลื่อนไหวในสิ่งที่ไม่เป็นประโยชน์ ออกเดินย่ำหาอะไรก็ไม่รู้ ถามใจเรา ต้องการสิ่งไหน ค้นหาความสะดวกสบาย อยากได้ในสิ่งที่สงบ หาในสิ่งที่ทำให้หัวใจเราได้พักบ้าง เพราะตั่งแต่วันที่เราเกิดมา หัวใจเราไม่มีเวลาได้พักเลย ทำการอยู่ตลอด ตั่งแต่วันเกิดจนถึงวันนี้ และจะเป็นไปแบบนี้จนถึงวันตาย

ท่ามกลางการเคลื่อนไหวของผู้คน สิ่งต่างรอบตัว วันเดือนปี ความก้าวหน้า มันก็เดินไปแบบไม่มีหยุดพัก หัวใจเราก็เช่นกัน ไม่เคยได้หยุดพัก

ตั้งสติ ทำสมาธิ ให้ใจได้ผ่อนคลายบ้าง หยุดทุกเรื่องที่หมุนรอบตัวเรา พักใจ