22 มีนาคม 2547 19:15 น.
กวี ณ เมืองคอน
แสนสลดหดหู่ดูแล้วเศร้า
ความเงียบเหงาแห้งแล้งรุนแรงเหลือ
ผืนแผ่นดินสิ้นแล้วบ่เอื่อเฟื้อ
กันดารเหลือแสนหดสลดใจ
9 มีนาคม 2547 16:41 น.
กวี ณ เมืองคอน
หากฟ้าไร้ดาว
บ่าวสาวไร้คู่
มีใครใคร่อยู่
บ่มีแน่นอน
ท้องฟ้ายามเที่ยง
บ่ายเบี่ยงวกวน
ดุจดั่งใจคน
คดข้องอใน
ใบไม้อ่อนไหว
ใจใครซื่อตรง
หากใจมั่นคง
ปลงใจกับนาง
วาทะโวหาร
โอฬารยิ่งใหญ่
พาใจอ่อนไหว
เห็นจริงทุกคน
โอหังยโส
โมโหด่าทอ
ด่าแม่ถึงพ่อ
หนอใจคนพาล
งามใจใช่กาย
เห็นสมเป็นหญิง
ถึงใช่หญิงจริง
ก็พึงพอใจ
เธอสวยด้วยยิ้ม
กระหยิ่มยิ้มให้
จิตใจสดใส
ให้ใจชายพึง
ท้องฟ้าดูเศร้า
เงียบเหงาจับใจ
ท้องฟ้ายามไร้
ดวงดาวค่ำคืน
หน้าตาหม่องหม่น
โดนคนใจร้าย
ด่าทอเสียหาย
ใจคนช่างดำ
ใจคนนี้แปลก
แตกแยกกันไป
ไม่เหมือนเมื่อใคร่
พึงใจคบหา
แต่เมื่อยามแตก
แยกย้ายไกลตา
คิดถึงห่วงหา
พาใจไหวเศร้า
หน้าส่วนตัว
825
