22 มิถุนายน 2553 03:01 น.
กวี ซีม่า
ไม่สวยเลิศ ปานกุหลาบ กำซาบซึ้ง
ไม่ตราตรึง เหมือนมะลิ ที่เฉิดฉัน
เป็นดอกไม้ ธรรมดา เยี่ยงสามัญ
ทานตะวัน หาญมุ่ง ผดุงธรรม
พิมมุก พัชรพิชญ์ จิตอาสา
มีความกล้า แฝงอยู่ใน ใจชื่นฉ่ำ
มีความซื่อ ซ่อนไว้ ให้จดจำ
ชอบคมขำ ขอแค่เพียง....เสียงปรบมือ
น้องสาว...ได้รับเชิญให้เป็นวิทยากรอยู่บ่อย ๆ
เธอขอคำแนะนำและขอร้องให้ กวี ซีม่า
เขียนกลอนแนะนำตัวเธอทั้งที่แบบเป็นทางการ
และแบบไม่เป็นทางการ...ข้างบนนี้คือตัวอย่าง
กลอนแนะนำตัวแบบเป็นทางการ...ขอ-รับ
18 มิถุนายน 2553 12:12 น.
กวี ซีม่า
เขียนใกล้ใกล้ กองขยะ สกปรก
18/06/53 (สิบแปดทับศูนย์หกทับห้าสาม)
ถึง จอมขวัญ นางฟ้า สง่างาม
ร่ายปีกข้าม โค้งฟ้า มาอวยชัย
ซับน้ำตา ยาจก คลายโศกศัลย์
ชุบชีวัน คนยาก จากหมองไหม้
มาโปรดแล้ว จะรีรอ ท้ออยู่ไย
ก็ควรช่วย ต่อไป ด้วยไมตรี
เมื่อเธอเป็น ผู้ให้ ย่อมไม่ผิด
เพราะเธอคิด เธอทำ ตามหน้าที่
ถ้าลูกไก่ ในกำมือ มันถือดี
จะปรานี หรือบีฑา...ไม่ว่าเลย
ที่สุดของ การให้ คือ ไม่ขอ
ยาจกรอ นางฟ้า งามผ่าเผย
โปรยน้ำใจ ใสพิสิฐ มาชิดเชย
เหมือนที่เคย ได้รับ ประทับใจ
แม้นเทวี เปลี่ยนใจ ก็ไม่ว่า
เพราะคุณค่า ขอทาน มันต่ำใต้
เกิดมาเป็น คนจน ทนต่อไป
เพียงแค่นี้ ก็ซึ้งใน...หทัยนัก
สุดท้ายนี้ น้อมธรรม อำนวยผล
บุญกุศล ทั่วหล้า มาปกปัก
แด่...นางฟ้า ผู้ให้ ได้เห็นมรรค
ยุติก่อน
ด้วยรัก
จากขอทาน
17 มิถุนายน 2553 13:47 น.
กวี ซีม่า
นักเรียนเป็น ศูนย์กลาง คอยตั้งรับ
พร้อมพร้อมกับ ปกป้อง แนวกองหลัง
และถ้าหาก ทุกฝ่าย ไม่ระวัง
ทีมตรงข้าม อาจจะฝัง พังประตู
ศูนย์หน้าเก่า อย่าเออลี่ รีไทร์ก่อน
โปรดสั่งสอน ศูนย์กลาง อย่างพวกหนู
ขาดมือดี อย่างศูนย์หน้า มาค้ำชู
เหลือแต่ครู อัตราจ้าง สอนทั้งวัน
ทุกวันนี้ หนูตั้งใจ ใฝ่เรียนรู้
แต่ว่าครู รุ่นใหม่ ไร้มุ่งมั่น
ให้ศูนย์กลาง อ่านตำรา หน้าเป็นมัน
สารพัน งานสั่ง ทำทั้งปี
เด็กศูนย์กลาง อย่างหนู สู้จนคลั่ง
แนวกองหลัง หายหมด โดดร่มหนี
หนูท้อถอย หมดหวัง สร้างชีวี
เลยหลบลี้ หนีเรียนบ้าง อย่างเพื่อนทำ
ไปเที่ยวห้าง เล่มเกม เปรมหรรษา
เพื่อนชักพา สู่อบาย หลงใฝ่ต่ำ
เสียพนัน บอลโลก โศกระกำ
ต้องบอบช้ำ ตรอมตรม ขมขื่นทรวง
คอยหลบหลบ ซ่อนซ่อน นอนบ้านเพื่อน
และดูเหมือน ชีวิต หนูติดบ่วง
โต๊ะพนัน เถื่อนทราม ตามมาทวง
น้ำตาร่วง ถูกข่มขู่ จนหนูกลัว
อยากกลับใจ ไปเรียน เพียรศึกษา
แต่คิดไป คิดมา พาเวียนหัว
เด็กศูนย์กลาง ต่ำช้า โดนด่าชัวร์
ข้อหามั่ว โต๊ะพนัน เสียการเรียน
นักเรียนเป็น ศูนย์กลาง เริ่มพังยับ
พร้อมพร้อมกับ นโยบาย ได้แปรเปลี่ยน
ศูนย์หน้าเก่า กำลังหยุด การจุดเทียน
หนูชักเอียน ศูนย์หน้า...มาใหม่จัง
วันนี้มีโอกาสกลับไปโรงเรียนที่เคยสอน
และได้ร่วมกิจกรรมวันไหว้ครู
รู้สึกประทับใจที่ลูกศิษย์ยังคิดถึง
นำมาลัยมาคล้องมือพร้อมมากราบมากอด
สิ่งหนึ่งที่สะท้อนใจอดีตครูอย่างเรา คือ...
ลูกศิษย์หลายคนบ่นท้อแท้ต่อปัญหา...
ที่เกิดขึ้นในแวดวงการศึกษาของไทย
ครูศูนย์หน้ามืออาชีพกำลังลดจำนวนลง
อย่างน่าใจหาย...ทุกโรงเรียนแก้ปัญหา
โดยนำครูอัตราจ้างมาเป็นศูนย์หน้า
แม้ครูรุ่นใหม่จะผ่านการคัดกรองจาก
โรงเรียนในระดับหนึ่งแล้วก็ตาม..แต่มิได้
หมายความว่าโรงเรียนจะได้ครูมืออาชีพ
มาทดแทน...เพราะความมั่นคงในอาชีพ
ของครูอัตราจ้างอยู่ในเกณฑ์ที่ต่ำมาก
หากเขามีโอกาสที่ดีกว่า...เขาคงไม่อยู่
เป็นครูอัตราจ้างแน่นอน...ปัญหานี้
กำลังส่งผลกระทบต่อการศึกษาของชาติ
เป็นวงกว้างและจะขยายต่อไปเรื่อย ๆ
ยังสบายดีอยู่ใช่ไหมครับ...ท่านรัฐมนตรี
16 มิถุนายน 2553 09:21 น.
กวี ซีม่า
มีที่นอน ซุกร่าง บนทางเท้า
มียามเฝ้า เห่าศัตรู หมอบอยู่ข้าง
มีขยะ เป็นสมบัติ เกลื่อนกลาดทาง
มีต้นไม้ ใบกว้าง บังแดดลม
มีเดือนดาว สุกใส คือไฟฟ้า
มีนภา แทนมุ้ง กันยุงข่ม
มีน้ำอบ เป็นน้ำค้าง มาพร่างพรม
มีเรไร ร้องระงม รื่นรมย์ใจ
มีตีนหนา เปลือยเปล่า ไว้ก้าวย่าง
มีเรือนร่าง หลังโกง ซี่โครงใหญ่
มีอาวุธ กระชับมือ คือท่อนไม้
มีรายได้ จากกะลา มานมนาน
มีตัวตน ค้นหา ล่าความหวัง
มีกำลัง วังชา มหาศาล
มีเครือข่าย ใหญ่โต มโหฬาร
มีบรรษัท ขอทาน ทั่วบ้านเมือง
มีมุมมอง ไม่เหมือนใคร ในแหล่งหล้า
มีความบ้า แต่บางที สติเฟื่อง
มีชีวิต หวังมุ่ง สู่รุ่งเรือง
และมีเรื่อง เม้าท์กระจาย ได้ทุกวัน
เพราะไม่มี เงินทอง มากองให้
มีแต่ใจ บอบช้ำ เท่ากำปั้น
วอนนางฟ้า การุญ หนุนสัมพันธ์
อย่าให้ฝัน ยาจก...ต้องพกลม
15 มิถุนายน 2553 13:36 น.
กวี ซีม่า
หนุ่มอีสาน มั่นคง บ่หลงถิ่น
มือจกกิน ปลาจ่อม พร้อมปลาเจ่า
ทนพลัดถิ่น พลัดบ้าน มานานเนา
เพราะว่าเฮา ยากจน สิ้นหนทาง
กลางแสงไฟ บ่หลง เผ่าพงศ์ศักดิ์
เฮายังฮัก ความดี ที่สรรค์สร้าง
สายโลหิต แม่-พ่อ บ่เจือจาง
ถึงแฮมฮ้าง เฮือนมา ใจอาทร
ยังคึดฮอด พ่อ-แม่ ที่แก่เฒ่า
แต่หมู่เฮา เวียกหลาย เกินถ่ายถอน
วันหยุดยาว สงกรานต์ กลับบ้านดอน
ซื้อพัดลม เงินผ่อน ย้อนกลับเฮือน
ไปฟังเพลง พิณแคน แสนม่วนหลาย
นำสหาย ไปผูกเสี่ยว เกี่ยวแขนเพื่อน
ฮ่วมวงก๊ง เหล้าขาว แลดาวเดือน
กลางแนวเถื่อน ถิ่นพง ดงลำเนา
กลางเมืองหลวง บ่หลง พงศ์เผ่าเซื้อ
ยังมีเหลือ ล้นหลาก แง่งฮากเหง้า
อยู่กรุงไกร แม้ใจท้อ บ่หลงเงา
เป็นอย่างเฮา มีอีกหลาย...เด้ออ้ายเด้อ