26 มิถุนายน 2552 22:49 น.
กวีเดินดิน
ฟังวาจากล่าวรักสลักจิต
ประกาสิทธิ์ร่ายคำลำนำหวาน
เสียงสำเนียกเรียกรักยังกังวาน
ดั่งวิมานวานฟ้ามาพร่าพรม
ให้ฤทัยอาลัยในความรัก
ไม่อาจผลักผันผ่านความขื่นขม
ถึงต้องเศร้าเหงาใจไปตรอมตรม
เพราะอกซมหลงคำอำบทความ
กลับหลงเชื่อมิเผื่อสิ้นเยื้อรัก
ดังมีดปักหักใจแตกกระสาน
ไม่อาจต่อเติมฝันตลอดกาล
เพราะวิญญาณขาดรักพักแรงใจ
โอ้ว่าสิ่งหวานซึ้งที่ตรึงจิต
กลับเป็นผิดกบฏคำนี่ไฉน
ไม่เหลือสิ่งจริงรักประการใด
เหมือนเหยียบใจแสร้งบอกคำลอกลวง
6 มิถุนายน 2552 22:06 น.
กวีเดินดิน
รอแสนานห่างเหินเป็นยิ่งนัก
อยากสลักร่ายรักบนหินผา
ให้อยู่คู่เผยรักต่อเวลา
ตราบชั่วฟ้าแดนดินหินละลาย
ลมพัดผ่านเรือนกายยังเจ็บเนื้อ
เหมือนดังเรือพายุพัดใบขาดหาย
ไม่อาจถึงปรายฝั่งต้องกลับกลาย
หลงจมหายทิ้งใบกลางทะเล
ฤดูผ่านเวียนไปสักกี่รอบ
ใบไม้กรอบแตกใหม่เปลี่ยนหันเห
น้ำเหือดแห้งหดหายจากทะเล
ยอดเขาเซผุกร่อนเพราะลมปราย
หากยังรอจนเกิดเช่นดังนี้
กลับไม่มีร่องรอยดั่งสูญหาย
ใจดวงนี้คงพังดับทลาย
ขอทอดกายอสงไขยรอเธอมา......
หน้าส่วนตัว
1714
