29 มีนาคม 2552 12:25 น.
กวีเดินดิน
เมื่อเสียงปืนดังลั่นก้องทั้งป่า
ใบยอดหญ้าพลิ้วสั่นหวั่นหวั่นไหว
ทั่งสองข้าสีขาวิ่งเข้าไป
หลบพงไพรหาที่ซ้อนป้องชีวี
ทั่งหวาดกลัวหูตาอกใจสั่น
ล่าสัตว์กันอวดกันว่าข้ามีสี
ใครจะกล้ามาหาเรื่องล้างชีวี
เงินกูมีถ้ากูให้มันก็เอา
คนทำงานกับป่าซิน่าเหนื่อย
ถึงจะเมื่อยเหนื่อยล้าขนาดไหน
ตะเวนซิเดินป่ากันเขาไป
พอจับไปไม่กี่วันมันก็มา
ไม่เห็นหรือของกลางที่จับได้
ลิง เก้ง ควาย แสนอนาถเป็นหนักหนา
ขา เขา หัวเฉือนหั่นเอากันมา
คนรักป่าเห็นแล้วอนาถใจ
28 มีนาคม 2552 23:25 น.
กวีเดินดิน
ความจริงบางครั้งเป็นสิ่งที่เจ็บปวดแต่พวกเรา
ทุกคนล้วนต้องเผชิญ
ความจริงแม้ต้องเผชิญแต่มันจะเป็นอยางไรเล่าหากเราเข้มแข็ง
หากเราเลือกแบ่งศักดิ์ศรีหรือที่ดีรวย
ความรักที่เจ็บปวดก็คงจะมีต่อไป
แต่เหตุไฉนรักนี้ยังคงอยู่คู่นิรันดร์
28 มีนาคม 2552 20:46 น.
กวีเดินดิน
* คนที่คิดว่าตัวเองฉลาด หากแต่ความจริงนั้นโง่สิ้นดี
*ชีวิตใยต้องรอให้ชะตากำหนด เมื่อคนพานพบทุกข์สุขคือเรา
*คนที่ใช้คำพูดข่มขู่ผู้อื่น อย่าหวังว่าจะได้รับความจริงใจ
*ความจริงใจต้องแลกมาด้วยความจริงใจ หาได้ใช่จากเงินตรา
*หากมีรักจงทำใจย่อมต้องเจอกับความทุกข์ หากมีสุขจงจำไว้ว่ามีทุกข์อยู่ข้างหน้า
*ศรัตรูที่เปิดเผยยังน่ากลัวเสียกว่ามิตรที่หลอกลวง
กวีเดินดิน
หน้าส่วนตัว
971
