29 พฤษภาคม 2550 00:11 น.
กวีเงียบ
นั่งเหงา เป่าเทียนไหว
วาบหวามใน หัวใจเหงา
พะนอ คลอเคลียเงา
เทียนไหวเว้า เย้าคำความ
จิบดาว อันพราวพราย
รักหล่นหาย ใจไหวหวาม
คืนนี้ ไร้นงคราม
เหมือนฟ้ายาม ไร้โพยม
เพียงใจ มาไร้รัก
ราวฟ้าจัก สิ้นแสงโสม
ร้าวร้อง ก้องประโคม
ต่างยามโยม โหมประชัน
สิ้นรัก ใช่สิ้นแล้ว
ยังวาวแวว ดาวเฉิดฉัน
ชีวิต ย่อมมีวัน
ได้ท่องฝัน ดั่งจันทรา
28 พฤษภาคม 2550 23:16 น.
กวีเงียบ
ล้าและท้อ เหนื่อยหนักหนา
ราวอุรา แหลกสลาย
เหมือนโลกม้วย มอดมลาย
เกินร่างกาย จะฝืนทน
นั่งไตร่ตรอง มองใจเหงา
ไยใจเรา เศร้าหนักหนา
ทั้งโรยแรง แห่งกายา
อีกน้ำตา มาไหลคลอ
อยู่ท่ามกลาง ข้างหมู่คน
ไยใจปน เปื้อนเหงาหนอ
ใช่ร้องให้ ใครพะนอ
แต่ใคร่ขอ เพื่อนสักคน
อยากต่อเติม เพิ่มความหวัง
มีกำลัง สู้สับสน
ขอแรงย่ำ ยามท้อทน
เพื่อดั้นด้น บนทางไกล
26 พฤษภาคม 2550 17:23 น.
กวีเงียบ
ประคอง จิตต้องลม
ณ.ที่ปม ฐานจิตหนา
รู้อยู่ ทุกเวลา
ท่องถ้อยว่า อยู่ภายใน
จิตจึง สงบลง
ณ.ที่ตรง ผู้รู้ได้
วิตก วิจารณ์ไซร้
ปิติใจ สุขหนึ่งเดียว
ที่ตรง ณ.ที่รู้
ประคองอยู่ อย่าลดเลี้ยว
โลกเหลือ เพียงรู้เดียว
อย่าท่องเที่ยว ไปตามมัน
มนตร์ร่าย สู่ปลายฟ้า
หมายเทพา อย่าเหยียดหยัน
โปรดดล บันดาลพลัน
ทุกชนชั้น หมั่นฝึกใจ
26 พฤษภาคม 2550 12:27 น.
กวีเงียบ
ดินราว ร้าวรานแยก
ด้วยผิดแผก แตกต่างหนอ
ช่องว่าง ต่างเหล่ากอ
ต่างแตกต่อ หน่อเติบโต
ที่ว่าง อันข้างใน
เติมสิ่งใด ไยยโส
ฤาวาง ความเขลาโง่
เหมือนดั่งโค ถูกชักไป
ดินแยก แตกระแหง
ต่างตะแคง เท้าเสือกไส
ราวส่ำ สัตว์ต่ำใจ
มโนใน ไร้ธรรมครอง
ที่ว่าง อันข้างใน
อันหัวใจ ใฝ่สนอง
หยุดคิด ในจิตปอง
อย่ามัวหมอง ทำนองทราม
ดินร้าว ระด่าวดิ้น
ห่วงแผ่นดิน สิ้นสยาม
ห่วงฟ้า ห่วงเขตคาม
ห่วงโยมยาม หวามหวาดกลัว
ที่ว่าง อันข้างใน
วางหัวใจ อันสลัว
ปิดตา มืดเมามัว
มอมเมาตัว ทั่วแดนดิน
ดินผ่าว ร้าวมาผลาญ
มวลหมู่มาร มาสิงสิ้น
ทุกข์ร้อง ก้องธานินทร์
ใกล้พังพินท์ สิ้นเหล่ากอ
ที่ว่าง อันข้างใน
เทิด ธ.ไว้ เถิดไทยหนอ
ถอยเพียง แค่ก้าวพอ
ฟังเสียงพ่อ ที่ย้ำเตือน
25 พฤษภาคม 2550 23:47 น.
กวีเงียบ
เพียงริ้ว รอยพลิ้วไหว
สืบต่อปลาย ปราณผายผัน
ลมร้อย รัดลอยกัน
เป็นลมปราณ พันผูกใจ
ท่ามวาร วันว่ายเวียน
มืดกลายเปลี่ยน เป็นสดใส
ว้าเหว่ เห่กล่อมใน
ห้องหัวใจ ไหวหวั่นตาม
โลกเวียน มีเปลี่ยนผัน
ด้วยแรงรั้น อันหวั่นหวาม
ข้างใน ไว้ธรรมงาม
ไยต้องตาม ต่อล้อลม
เงียบงาม ท่ามความไหว
วางจิตไว้ ให้เหมาะสม
ปล่อยวาง อย่างรื่มรมย์
ไม่ปรายชม คมคำใคร
หน้าส่วนตัว
1700
