22 กันยายน 2549 20:03 น.
กวีหน้าหล่อ
หึงหวงห่วงมากรู้ไหม
หวั่นไหวใจสั่นเสมอ
แม้มิได้ทักเมื่อเจอ
แต่เธอคือสุดหัวใจ
คำรักพูดมากอาจเบื่อ
ฟังดูเหลือเชื่อเหลวไหล
ตามติดชิดมากเกินไป
ร้อนรุ่มกลุ้มใจทุกที
บางทีความรักควรห่าง
เว้นว่างทางใจกว่านี้
เวลาผ่านทุกนาที
ช่วยชี้วัดความมั่นคง
25 สิงหาคม 2549 20:37 น.
กวีหน้าหล่อ
ความรักของเรามันคงไม่เท่ากัน
ความฝันของฉันมันจึงสลาย
ทั้งที่เคยคิดจะรักกันจนตาย
ฉันเองที่ควายคงสายที่จะหยุดใจ
แต่มีสิ่งหนึ่งที่ความนี้อยากบอก
จากหัวใจที่ช้ำชอกถลอกไถล
ควายตัวนี้รักเธอกว่าผู้ใด
ยอมนั่งเสียใจฉันนั้นมันควายเอง
30 มกราคม 2549 13:22 น.
กวีหน้าหล่อ
หากยามใดไร้เงินไร้อำนาจ
คงถึงฆาตสิ้นชีวิตไร้ศักดิ์ศรี
ขอเงินเขา เขาไม่ให้น่าอัปปรีย์
ใช้วจีด่าว่าเราให้อับอาย
จงจำไว้หากไร้เงินไร้อำนาจ
อย่าริอาจขอยืมใครให้เขาหยัน
เราเกิดมาเป็นคน คนเหมือนกัน
ต้องมีวันเหนือกว่าถึงคราเรา
แต่ต้องเริ่มตั้งแต่ณ.บัดนี้
ถึงจะมีวาสนาสู่สุขสันต์
ต้องใช้ความพยายามทุกวารวัน
สิ่งสำคัญที่ต้องมีคือแรงใจ
6 ตุลาคม 2548 13:27 น.
กวีหน้าหล่อ
หากยามใด ไร้เงิน ไร้อำนาจ
คงถึงฆาต สิ้นชีวิต ไร้ศักดิ์ศรี
ขอเงินเขา เขาไม่ให้ น่าอัปปรีย์
ใช้วจี ด่าว่าเรา ให้อับอาย
จงจำไว้ หากไร้เงิน ไร้อำนาจ
อย่าริอาจ ขอยืมใคร ให้เขาหยัน
เราเกิดมา เป็นคน คนเหมือนกัน
ต้องมีวัน เหนือกว่า ถึงคราเรา
6 ตุลาคม 2548 13:20 น.
กวีหน้าหล่อ
ความรักทุ่มเทมาก ยามต้องจากลำบากหลาย
ทุกข์หนักทั้งใจกาย จิตวุ่นวายเฝ้าพร่ำเพ้อ
ยิ่งรักย่อมยิ่งทุกข์ ไร้สิ้นสุขเศร้าเสมอ
ความรักเหมือนละเมอ หากพบเจอใจเฉาตาย
ยิ่งรักยิ่งไขว่คว้า กลับได้มาแค่แพ้พ่าย
ศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย มันสลายลงกับรัก
วันนี้ขอยอมแพ้ ไปเลียแผลใจหยุดพัก
หัวใจเจ็บปวดนัก เพราะความรักให้เธอไป
แม้ว่าพยายาม มิอาจห้ามน้ำตาได้
วันนี้ที่เหลือไว้ มีเพียงใจที่ตรอมตรม
หน้าส่วนตัว
1912
