15 กันยายน 2551 17:46 น.
กวีรักษ์
หวานเอย หวานถ้อยพจน์
หวานหมดจด ไร้สถุน
หลอกล่อ ยอยศคุณ
จิตนั้นขุ่น บ่ใสตาม
ใช้ปาก อันมากเล่ห์
หว่านสเน่ห์ มิเทพร่าม
พูดน้อย แต่ช้อยงาม
ชวนหลงตาม คารมเอย.
15 กันยายน 2551 17:43 น.
กวีรักษ์
จักภักดี ต่อองค์ ภูมิพล
ตราบจนสิ้น ชีวินตน ดินกลบหน้า
ขอสาบแช่ง พวกจาบ จ้วงราชา
ให้ไร้ดิน กลบหน้า คราสิ้นลม
เวลาตาย จงอย่าได้ ตายสงบ
กลายเป็นศพ มิครบร่าง อย่างควรสม
ญาติพี่น้อง มิมอง ต้องล่มจม
วิญญาณตรม ก่อนสลาย หายสิ้นเอย.
15 กันยายน 2551 17:40 น.
กวีรักษ์
ความรักนั้นรู้จักกันดีแค่ไหน
ต่างจากใคร่อย่างไรใครรู้หนา
รักยอมพลีมีใจให้เรื่อยมา
ใคร่หมายว่าเสพกามาค่าชั่วคราว
นิยายรักมากมายหลากหลายบท
บ้างสลดสมหวังพังเจ็บหนาว
แต่ความรักปลักฤทัยไม่ชั่วคราว
เคียงข้างก้าวด้วยกันตามฝันไป
แต่ใคร่นั้นรักกันฉันหนุ่มสาว
แค่ชั่วคราวเท่านั้นมันมิใส
ถึงเวลาผ่านพ้นวัยค้นใจ
โลกกว้างใหญ่รอให้ไปก้าวเดิน
อย่ามัวใคร่สนใครในตอนนี้
มันมิมีประโยชน์โปรดอย่าเสริญ
เมื่อได้ร่วมเคียงข้างนานหมางเมิน
ต่างก็เดินจากกันมิมั่นเอย.
บทนี้แต่งไว้นานแล้ว ประมาณ2-3ปีก่อน ได้ เป็นกลอนหนึ่งในไม่กี่บท ที่อ.ผม เอ่ยปากชม ด้านความหมาย
15 กันยายน 2551 17:35 น.
กวีรักษ์
ณ วันที่ เกิดมา โลกานี้
ผ่านเลยไป ยี่สิบปี นี่เร็วนัก
เลือกเดินทาง สายกลอน ย้อนประจักษ์
ไกล้ถึงหลัก ห้าปี นี่นานอยู่
จากนักกลอน อ่อนด้อย ถ้อยบ่หวาน
เป็นนักกานท์ ชาญสัมผัส จัดพอหรู
ผ่านทั้งคำ ตำหนิ ติให้ดู
และพจน์ชู ยกย่อง พาผ่องใส
รู้สึกว่า ที่เดินมา ไกล้จาถึง
จุดที่ซึ่ง ตรึงหวัง ตั้งเอาไว้
เหลือเพียงสร้าง หนังสือ คือเส้นชัย
เสร็จเมื่อไหร่ ม้วยวันใด ไร้ห่วงเอย.
15 กันยายน 2551 17:33 น.
กวีรักษ์
จักแต่งกลอน เรื่อยไป ไม่มีหยุด
เดินให้สุด ทางฝัน ปั้นกานท์ศิลป์
แม้จะไม่ มีใคร ใคร่ยลจินต์
ก็มิสิ้น ใจภัก รักร้อยกรอง
มิมีคอม ย่อมบ่ มีปัญหา
มีปากกา กระดาษ สาดสนอง
แต่งระบาย บอกเล่า เข้าทำนอง
ความสุขของ กวี คนนี้เอย.
กลอนเก่า เช่นเคยครับ แต่บทนี้ ความเก่ายัง ไม่ถึงปี
หน้าส่วนตัว
1140
