คืนรอยยิ้มให้ใบหน้า

กวีบ้านไร่

รอยยิ้มบนใบหน้า ที่ตราตรึง ซึ้งจิต
โดนรอนสิทธิ์เหือดหาย ไปไหนหรือ
เดินไปไหน เห็นหน้าบึ้ง ชั่งไม่คือ
หรือนี่คือ ครรลองใหม่ของไทยเรา

ก่อนเมืองไทยได้ฉายาว่ายิ้มสวย
ใบหน้ารวยรอยยิ้ม ไม่หมองเฉา
สื่อคุณค่าน้ำใสในใจเรา
เป็นดังเงาความจริงเมื่อมองตา

เปิดหน้าต่างแห่งดวงใจด้วยรอยยิ้ม
กระอุ่มอิ่ม ยิ้มรับ ด้วยห่วงหา
เป็นรอยมิตร ด้วยรอยยิ้ม ปริ่มชีวา
ดังคุณค่า แห่งสายน้ำใจ ที่ให้กัน

แต่วันนี้ใบหน้ายิ้ม แกมปนมีด
มาคอยกรีด กั้นใจ ไร้ความฝัน
รอยยิ้มหาย กลายเป็นแยกเคียวนั้น
ความผูกพันธ์กลายร่างไม่ไว้ใจ

คอยเสแสร้งแกล้งหน้าตีหน้าซื่อ
ยิ้มดื้อดื้อ ซ่อมใจ ไร้น้ำใส
เป็นรอยยิ้มที่ขุ่น มากความนัย
หรือดังใจ หมายฆ่าล่ากันกิน

คืนรอยยิ้ม ให้ใบหน้ากันอีกครั้ง
ลืมความหลังครั้งเก่าก่อน เคยถวิล
คืนความสุข ด้วยรอยยิ้ม ให้ชีวิญ
ลืมเก่าสิ้น  ให้เปิดใจ ให้รักกัน

เพราะพวกเราคือดงพงศ์เผ่าชาติ
ผืนธงวาด ไสว โบกทั่วเขตขัณฑ์
หล่อรวมใจเป็นเชื้อชาติไทยนั้น
จงร่วมกันรักกัน พงศ์เผ่าไทย