23 เมษายน 2550 05:56 น.
กวีกำภู
ข้ายืนอย่างสง่างามด้วยความผิด
ข้าพูดคิดคมคำด้วยคำถาม
ข้าเห็นแสงแจ้งแจ่มในแรมยาม
ข้ารู้ตามจึงนำตนมาพ้นภัย
ถ้าเป็นหนึ่งจึ่งซึ้งถึงความต่ำ
รู้ระยำหยำฉ่าว่าแค่ไหน
ข้าที่โหล่โผตีนปีนขึ้นไป
สูงทั้งใหญ่จึ่งรู้สู้ทะยาน
ล้วนมณีมีไหนได้จากฟ้า
มีแต่มาจากต่ำเตี้ยเดียรัจฉาน
ทรายกรวดหินดินทั้งนั้นอันธพาล
ได้รับการเจียรนัยเป็นนายคน
ตึกระฟ้าสูงระหงลงก็ฐาน
แบกกบาลไว้บนบ่ามากี่หน
เพราะตีนไซร้มิใช่หรือจึงถือตน
ที่แบกขนแต่แข้งข้อเอาคอค้ำ
มัวเห็นสุกคือทองเป็นของทิพย์
มัวหนีดิบลิ้มชิมไม่อิ่มหนำ
เพราะเห็นทุกข์จนเย็นจึงเห็นธรรม
ในความดำความขาวมักพราวพราย
หน้าส่วนตัว
4872
