10 มิถุนายน 2546 15:32 น.
กวินทรากร
ทกฺขิณนฺติกา คาถา
ปหาย โกธํภิขนฺติ มา
ทยาลุโก วา เมตฺตาจิตฺตกํ
ทยํ จ ปเณสุ สมฺปเร
สปญฺญวา น จเรติ ทารุนํ
ขันตีนีราศแกล้ว..........โกรธา
ถึงซึ่งจิตเมตตา............ตริถ้วน
หลบเร้นเข่นฆ่าสา-......ธุสัตว์
สัปปุรษเลิศล้วน............ละเว้นทารุณกรรม
สัตตบุรุษผู้มีปัญญาละเว้นเสียยังความโกรธเป็นผู้ที่มีความอดทน
ความกรุณามากนักย่อมเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่สัตว์ทั้งหลาย
สัตตบุรุษผู้นั้นย่อมไม่กระทำทารุณแก่สัตว์
2 มิถุนายน 2546 21:14 น.
กวินทรากร
อาปาฏลิกาคาถา
โลภนิสฺสาย วินาโส
ภวติ โทสํ จโมหนากํ จ
โย นโร สวาฆนกาโม
สจิตฺตรกฺขํ ทนฺตหิ กเรยฺย
โลภมากกระชากช้ำ.................ฉิบหาย
เหวแห่งจัตุราบาย...................บ่งรู้
โทโสโม่ห์ละลาย.......................รมยสุข
ละเกลศแล้วผู้..........................จิตพ้นสังสาร
ความฉิบหายอาศัยความโลภ ซึ่งเกิดมีแก่สัตว์ทั้งหลาย
ใช่แต่เท่านั้น ! ความฉิบหายย่อมอาศัยโทสะโมหะด้วย
บุคคลทั้งหลายผู้หวังความเจริญ
พึงกระทำการรักษาจิตใจของตนให้พ้นจากความโลภโกรธหลงนั้นเถิด
1 มิถุนายน 2546 13:28 น.
กวินทรากร
โอปจฺฉนฺทสกคาถา
การุณิโล สนฺนโรธิปจฺจํ
ยธา คโตโส สพฺพปาณเกสุ
กโรติ สุขยํ น ปาปิทุกฺขํ
สพฺพสุขีโน มานภาว ตสฺส
กรุงไกรกษัตริย์เกื้อ................กุศล
เสริมสง่าการุณพล...................ไพร่ฟ้า
ใจจำกำราบรณ........................แรงบาป
สุขสรนุกถ้วนหน้า....................แน่แท้ทุกสมัย
คนผู้มี กรุณามาก ได้เป็นใหญ่ ในโลกย์ ในกาลเมื่อใด
คนผู้นั้นกระทำความสุขให้แก่สัตว์โลกย์ทั้งหลาย
ย่อมไม่กระทำความทุกข์
สัตว์โลกย์ทั้งหลายย่อมมีความสุขด้วยอำนาจของสัตตบุรุษนั้น