ลูกเสือกับยุวกาชาด...(ตอนที่1)

กล่องดนตรี

แสงแดดยามบ่ายอ่อนๆ แต่ร้อนแรงส่องข้ามตึกเรียนไปกลางสนาม นักเรียนลูกเสือชายล้วน
ม.2นั่งอยู่เต็มสนาม เพราะมีคนโดนทำโมษมากที่สุด ส่วนฉันที่เรียนยุวะอาจารย์ปล่อยนานแล้วนั่งอยู่บนระเบียงชั้นสองของตึกเรียน กำลังมองนักเรียนลูกเสือคนนึง โดนทำโทษโดยให้นั่งตากแดดเพราะใส่เข็มขัดนักเรียนมาแทนเข็มขัดลูกเสือ เค้าหันมามองฉันอย่างพิจารนา แล้วทำปากพูดว่า
	เป็นไง แล้วเค้าก็หันหลังไปเพราะแดดที่ส่องหน้าเค้ามันแรงมาก
ฉันจึงเดินไปนั่งด้านที่จะเห็นหน้าของเค้าแล้วถามเค้าว่า
	ทำไรผิดละ...ถึงได้โดนตากแดด เค้าถอดรองเท้าแล้วเอาไปรองนั่งเพราะความร้อนบนพื้น ซึ้งฉันอดขำไม่ได้ 
	ก็เข็มขัดอะดิ เค้าเงยหน้าตอบ ขณะที่เพื่อนๆของฉันเดินมาแล้วชวนฉันไปซื้อขนมหน้าโรงเรียน ฉันจึงหันไปมองเค้าอย่างไม่เจาะจงเพราะไม่อยากให้เพื่อนล้อ 
	แปปนะ...เดี๋ยวเราไปเก็บกระเป๋าก่อน ฉันพูดแล้วรีบเดินไปยังห้องเรียน โดนที่เค้าก็ยังคงหันมาคุยกับนักเรียนหญิงคนอื่นๆ ซึ้งทำให้ฉันหมดความสนใจไปทันที
	ฉันกับเพื่อนๆเดินลงมาข้างล่างในตอนที่ลูกเสือปล่อยแล้ว ฉันรอเพื่อนอยู่ที่หน้าตึก1 ฉันกวาดตามองหาลูกเสือคนนั้นแต่ก็หาไม่พบ ฉันจึงเริ่มตัดใจ ฉันแค่อยากกลับบ้านโดยเห็นเค้าเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่เคยทำได้เลย เพราะเมื่อเลิกเรียนเค้าก็เหมือนหายไปทันที
	แสบตูดวะ...ร้อนเป็นบ้าเลย เสียงคุ้นๆที่ดังมาจากข้างหลังทำให้ฉันหันไปโดยอัตโนมัติ เค้านั้นเองกำลังเดินกับเพื่อนเตี้ยๆคนนึง ทั้งคู่สพายกระเป๋าเป้แล้วเดินตรงไปยังประตูโรงเรียน
	นี้ ฉันพูดออกไปด้วยเสียงที่เบาจนตัวเองแทบไม่ได้ยิน เท้าของฉันเกือบจะก้าวไปแล้ว แต่เพื่อนๆของฉันก็เดินมาข้างหลังแล้วเรียกฉันไป ฉันหันไปยิ้มอย่างรวดเร็วแล้วมองนาฬิกา ตายแล้วมัน  4:30 น. แล้ว
	เราต้องกลับแล้วอะ ฉันเดินไปคุยกับเพื่อนๆสองคนที่ต้องเรียนพิเศษจึงกลับเย็น
	อยู่เป็นเพื่อนอีกแปปดิ เพื่อนคนสูงๆพูดขึ้น
	ไม่ได้แล้วอะ เราไม่อยากถึงบ้านเย็นๆ บ้านเราไกลนะ ฉันพูดกับเพื่อนแล้วทำท่าอ้อนวอน
	ก็ได้ๆเดี๋ยวเราเดินไปส่งประตูหลังละกัน เพื่อนทั้งสองยิ้มแล้วเดินไปส่งฉัน ในใจฉันก็คิดว่าอาจจะเจอเค้าตอนเค้าเดินผ่านหลังโรงเรียนก็ได้
	บะบาย...พรุ่งนี้เจอกันนะ ฉันกล่าวลาเพื่อนๆแล้วเดินออกไปอย่างช้าๆแล้วก็คิดได้ว่าเค้าคงเดินไปแล้วละ ฉันจึงเดินเร็วขึ้นด้วยความอยากกลับบ้าน 
	ฉันเดินผ่านหน้าโรงเรียนเตรียม ผ่านโรงบาลสัตว์ แล้วก็ผ่านทันตะ ไปอย่างรวดเร็ว แล้วก็ต้องหยุดฝีเท้าเมื่อเห็นลูกเสือสองคนเดินอยู่ข้างหน้าฉันไปประมาณ 4 เมตรได้ ฉันนึกในใจอย่างดีใจปนวิตก และสุกท้ายฉันก็ตัดสินใจเดินตามสองคนนั้นไป...........................


                                                                                 จบตอนแรก