20 เมษายน 2554 16:59 น.
กลั่นแก้ว
ค่าความเป็นคนที่พี่อแม่เราสร้างให้เราเกิดเป็นคนโดยสมบูรณ์อยู่ที่สิ่งใดกันเล่า? คำพร่ำสอนให้เป็นคนดี ทำดี ซื่อสัตย์ทั้งตัวเิองและูผู้อื่น
ความรักที่พ่อ แม่เราเฝ้าทนุทนอมให้เราได้เติบโตเป็นคนได้จนถึงทุกวันนี้...สำคัญที่สุด..
เมื่อไรที่เรารักใครสักคน...เราให้ความจริงใจ เปิดผย แสดงความเป็นไปของตัวเราอย่างชัดเจนแต่ทางกับกันเมื่ออีกฝ่ายไม่สามารถเปิดเผยแสดงว่าค่าความรักต่างกันโดยสิ้นเชิง
ความรักที่แท้จริง ของพ่อ แม่ ไม่ว่าผิดหริอถูกเราจะได้ยินคำว่าให้อภัยได้เสมอ
ความรักชายหญิงถ้าขาดความซื่อสัตย์ ความเข้าใจสิ่งกันและกัน ปกปิดจะมีความหมายได้อย่างไรกัน
ทุกอย่างที่ทำย่อมมีเหตุและผลแต่สิ่งที่กระทำต้องอย่าลืมความรู้สึกของอีกฝ่ายคำพูดบางคำทำลายความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งได้อย่างมากทีเดียว
ฉะนั้นเมื่อเราคิดว่าเป็นความรักแล้ว..คำพูดคือสิ่งที่รักษาความรู้สึกไว้ได้มากมายทีเดียว
จากคนหนึ่งที่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรัก..อาจจะดูแข็งกร้าวแต่เป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวกับคำพูด..และความรู้สึก
11 เมษายน 2554 23:49 น.
กลั่นแก้ว
เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วนะค่ะแต่ว่ามันยังจำฝังใจอยู่เลยค่ะ....
ฉันพาลูกไปห้างสรรพสินค้าสองคนกำลังซนมากซนอย่างกับลิง..
ลูกสาวคนเล็กพึ่งจะเดินได้แกจะไม่ยอมอยู่ในรถเข็นและไม่ยอม
ให้อุ้มซนมากๆๆๆ จับไม่ทันเลยทีเดียว...
วันนั้นก็ไปเลือกซื้อถุงเท้าให้พี่เขาใส่ไปโรงเรียน
เลือกถุงเท้าก็ต้องเลึอกขนาดหันไปบอกพี่คนโตให้ดูน้องด้วยนะ..
ไม่ถึงสามนาทีหันกับมาลูกหายไปหมดเลย....
ใจหายวับ...ตายแล้วใครจับลูกไปหรือเปล่าเนี้ย..
ถุงเท้า..ไม่เอาแล้ว เดินหาลูก...อย่างใจสั่นๆๆๆ
เลยไปไม่กี่ล๊อค..เห็นสองพี่น้องไปดูของเล่นกันอยู่
น่าตีจริงๆ โดนดุกันไปหลายคำเลย..
กับบ้านดีกว่าเอาของสดที่เลือกไว้ไปคิดเงินแล้วรีบกับบ้าน
ลูกสาวก็เริ่มงอแง..ง่วงนอน..ร้องปวดฉี่ ปวดฉี่
ฉันก็รีับจอดปั๊มน้ำมันพาลูกสาวไปเข้าห้องน้ำ...
ลูกสาวใส่กระโปรงอยู่เปิดกระโปรงมาตกใจมาก....
ตายแล้วใส่กางเกงในมาสองตัวป้ายราคาติดอยู่ด้วย
ไม่ได้จ่ายเงินด้วย..ทำไงดี...ทำไงดี....
จะกับไปให้คิดเงินก็ไกลด้วยแล้วลูกก็งอแง
กางเกงในตัวละเก้าบาทสองตัวสิบแปดบาท 55555+++++
โกรธลูกก็โกรธไปใส่ของเขามาได้ไงเนี้ย แต่มาคิดอีกทีก็ขำก็ขำ
บอกว่าทีหลังห้ามทำอย่างนี้อีกนะต้องจ่ายเงินก่อน...ลูกก็ทำหน้างง
ตอนนั้นแกพูดได้ไม่กี่คำที
ฉันก็ไม่ได้เอาไปคืนที่ห้างด้วยคิดแล้วบาปไหมนะ
แต่จะเอาไปคืนก็ไม่รู้จะบอกเขาว่าไงดีเลยปล่อยเลยตามเลยสิบแปดบาท
วันนี้พาลูกไปห้างเล่าให้ฟังแกอายมาก..บอกจริงเหรอมาม๊า..ตอนนี้แกห้าปีแล้วรู้เรื่องแล้ว...
น้องทำแบบนั้นได้ยังไงนะทำหน้าเศร้า...
9 เมษายน 2554 14:06 น.
กลั่นแก้ว
ฉันเป็นคนหนึ่งที่มีเพื่อนน้อยมาก..เพราะไม่ค่อยให้ความสนิทสนมกับใครได้ง่ายๆเป็นคนพูดน้อยแต่จะพูดมากกับคนที่สนิทหรือคนที่เราไว้ใจ
หลังจากใช้ชีวิตเงียบๆมาเป็นสิบปีลูกพี่ลูกน้องบอกว่าไม่เหงาเหรอไปอยู่ห่างไกลความเจริญอย่างนั้น..ความรู้สึกเหงาของฉันก็คงเหงาจริงๆมันเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว
น้องก็เลยบอกว่าเปิดโลกออนไลน์ให้ไว้เราติดต่อกันพี่สาวบอกดีเหมือนกันจะได้เห็นหน้าเวลาคุยกันด้วย
แต่ฉันลืม..หมดแล้วซิทำไม่เป็นแล้วคอม..น้องบอกว่าถ่ายรูปส่งมาทางมือถึอเดี๋ยวเปิดให้แล้วก็บอกรหัสมาเข้าไปได้เลย...
เพื่อนที่เคยเรียนที่เดียวกันก็ติดต่อมาถึงเราไม่สนิทกันมากแต่ก็ยังดีกว่าเราไม่ได้ข่าวสารเพื่อนๆเลย
เพื่อนที่สนิทจริงๆก็ทำแต่งานไม่มีเวลาเข้าโลกออนไลน์
ความที่เราเป็นคนที่พูดน้อยแต่จริงใจ..เปิดเผยทุกสิ่งที่เป็นตััวเราและคิดว่าเราจริงใจกับใครก็น่าจะได้รับความจริงใจเช่นกัน
มีคนหลายคนบอกว่าสังคมออนไลน์คือสังคมคนหลวกลวงปิดเครื่องเมื่อไหร่ก็เหมือนกับเราเปิดตาจากความฝัน
แต่ฉันกับคิดว่า...ความจริงหรือความหลวกลวงนั้นอยู่ที่เนื้อแท้ของเขามากกว่า..ไม่ว่าจะออนไลน์ หรือสังคมปัจจุบัน
เพราะอะไรหรือถึงคิดแบบนั้นเพราะฉันเคยที่จะทุกข์มาแล้วและเคยจะเจ็บมาแล้วทุกอย่างที่เข้ามาหาฉัน..ฉันจะนับว่าเป็นบทเรียนไม่มีคำว่าผิดพลาด..แต่เป็นสิ่งที่เราเรียนรู้...
ปัจจุบันฉันยังคิดเสมอว่าโลกออนไลน์คือโลกที่ทำให้ฉันเปิดตามองอะไรได้กว้างมากขึ้นและทำให้เรียนรู้อะไรที่เข้ามาทั้งเรื่องที่ดีและไม่ดีฉันจะใช้สมองน้อยๆของฉันตัดสินมันด้วยตัวเอง...
ตอนนี้จะสุขหรือจะทุกข์ฉันรู้แล้วว่าฉันเป็นคนให้คำนิยามมันเองทั้งนั้น.....
7 เมษายน 2554 20:56 น.
กลั่นแก้ว
หลังจากที่ฉันเพียรพยามปลูกต้นไม้มาเป็นเวลาหลายปีต้นไม้ที่ลำต้นใหญ่ แต่ไม่มีแม้ใบสักใบเดียวทั้งๆที่ฉันพยายาม รดน้ำ พรวนดินให้มัน แต่มีคนคอยที่จะทำลายอยู่เสมอทั้งที่ไม่เคยรดน้ำมันเลย..
เขาใช้มือของเขาหักกิ่งไปทีละนิด ทีละนิด จนมันเกือบจะตาย...
ฉันรักต้นไม้มาก..ฉันอยากให้มันมีร่มเงา ฉันอยากนั่งเล่นใต้ต้นไม้ ฉันอยากเก็บผลไม้ที่ฉันปลูกเองกับมือ..
วันนี้ฉันตัดสินใจย้ายต้นไม้..ของฉันมาปลูกในที่ใหม่แม้ที่มันเล็กและแสงก็น้อยเต็มที..ฉันจะใช้สองมือของฉันค่อยๆ ขุดดินถึงมันจะช้าและเจ็บหน่อยฉันก็จะพยายาม......
ต้นไม้ที่ฉันนำมาปลูกแม้มันจะใกล้ตายเต็มทีแต่ฉันจะใช้หัวใจปลูกมัน..ฉันจะรดน้ำพรวนดิน ...แต่ต้นไม้ฉันก็ไม่แตกใบสักที...
และแล้ววันหนึ่งก็มีคนถือปุ๋ยเข้ามาเขาอาสาใส่ต้นไม้ให้ฉันเขาบอกว่าเขารักต้นไม้ ฉันค่อนข้างกลัว กลัวว่าจะมีสารเคมี ได้แต่ปฏิเสธ แต่เขาก็บอกว่าปุ๋ยเขาไม่มีสารพิษ เป็นปุ๋ยธรรมชาติ ไม่ต้องกลัว
7 เมษายน 2554 20:14 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้ลูกเล่าให้ฟังว่า โทรไปถามผลการเรียนมา....แล้วก็เล่าให้ฟังว่าเกรดเฉลี่ย 84.71 น้อยกว่าเทอมที่แล้วไปนิดนึงคนเป็นแม่อย่างฉันยิ้ม
ลูกบอกว่าได้ประกาศณียบัตรหนึ่งใบจากวันแข่งขันวิชาการของโรงเรียน วิชาสังคม ได้รองอันดับหนึ่ง ฉันก็บอกเก่งมาก มาม๊า..ต้องเตรียมเก็บเงินพาไปดิสนีย์ฮ่องกงแล้วซิ...
เราสัญญากันว่าลูกได้ประกาศณีย์บัตรครบ 10 ใบ จะพาไปเที่ยวนี่ใบที่ 7 แล้ว ฉันภูมิใจในตัวลูกจริง ๆ
ลูกฉันเสียงดัง พูดมาก ค่อนข้างเอาแต่ใจ แต่เขาก็รักเีรียนไม่เคยทำให้แม่อย่างฉันผิดหวังเลย..
เพื่อนบอกว่าฉันกับลูกนี่เหมือนเพื่อนกันเลยไม่เห็นกลัวแม่เลย..นั้นก็คือความตั้งใจของฉันเอง
ฉันอยากให้ลูกปรึกษาฉันในทุกเรื่อง..ผิดถูกไม่เป็นไรแต่ขอให้ลูกเล่าให้ฉันฟังก็แล้วกันถ้าถูกฉันจะชมลูกว่าเก่งแต่เมื่อผิดฉันก็ไม่ตำหนิลูกทันที..แต่บอกว่าให้แก้ตัวใหม่ คราวหน้าต้องดีกว่าเดิม การแก้ไข คือสิ่งที่ดี ทำให้เราได้พัฒนาตัวเอง
และนี่ก็คือก้าวที่ทำให้ฉันมีรอยยิ้มเสมอ.....
จริงๆแล้วฉันยากโทรไปเล่าให้ใครคนหนึ่งฟังเพราะทุกครั้งที่ฉันดีใจหรือเสียใจฉันจะเล่าให้เขาฟังเสมอ..แต่ครั้งนี้ฉันหยิบโทรศัพท์มาหลายครั้งแต่วางมันลงไปทุกที..
ถึงฉัันไม่ได้โทรไปหาเขาแต่อยากให้เขารับรู้ไว้ว่าฉันรักและห่วงใยเขาอยู่เสมอ...
หน้าส่วนตัว
2197
