13 พฤษภาคม 2554 12:57 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้ฉันเดินทาง..ไปเยี่ยมคนพิเศษ
ต้องรักษาตัวเป็นเดือน...แต่กำลังใจดีเยี่ยม
เพราะเขาคนนี้เป็นคนที่แสนดี...และมีไมตรีให้ทุกคน
จิตใจเขาเข้มแข็งและทรนง...ซื่อตรงต่อทุกสิ่ง
วันเวลาได้นำพาให้เรามาได้รู้จักกัน
แม้เป็นเพียงระยะเวลาที่แสนสั้น..
แต่เหมือนฉันได้รู้จักเขาเป็นอย่างดี
ฉันไม่มีของฝากไปเยี่ยม
มีแต่ความจริงใจไปเยี่ยม
วันนี้...ฉันเห็นรอยยิ้มของเขา
รอยยิ้มและแววตา
ปราถนาของหัวใจ
ใสซื่อและบริสุทธิ์
ดุจมณีแก้วแววสดใส
แค่นี้ก็ทำให้ฉันดีใจแล้วและคิดว่าในไม่ช้า..
อาการป่วยเขาคงจะหายโดยเร็ว...
รอยยิ้มและน้ำเสียงที่สดใสส่งผลให้ฉันมีรอยยิ้มด้วย..
แค่นี้ฉันก็สุขใจแล้ว....
8 พฤษภาคม 2554 07:17 น.
กลั่นแก้ว
นนทภูมิ....บ้านเด็กกำพร้าที่พิการซ้ำซ้อน..
ไม่สามารถถ่ายภาพได้..เจ้าหน้าที่ไม่ยอมให้ถ่ายภาพ
แต่ได้เก็บรวบรวมเรื่องราวไว้ในความทรงจำ...อย่างละเอียด
เพื่อมาถ่ายทอดให้เพื่อนๆ ได้รับรู้..ความรู้สึกสุขใจ..สบายใจ
แววตาของเด็กที่ว่าพิการทางสมอง..แต่เรากับมองว่าเขาสื่อสารกับเราได้..เราเห็นรอยยิ้มของเด็กๆ เราเห็นบางคนน้ำตาไหล....แต่เขาเหล่านั้นพูดไม่ได้...เขาไม่สามารถสื่อสารออกมาเป็นคำพูดได้..บางคนแม้กระทั่งร่างกายของเขาก็ไม่สามารถจะบังคับตัวเองได้
เราไปถึงค่อนข้างสาย..เพราะเป็นครั้งแรกที่เราไปเกือบเที่ยงแล้ว
เด็กๆทานอาหารกลางวัน สิบเอ็ดโมง บางคนที่สามารถจะช่วยเหลือตัวเองได้ก็มาทานอาหารที่โรงอาหาร
4 พฤษภาคม 2554 21:55 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้รู้สึกว่าตัวเองมีคุณค่า...ได้ทำอะไรหลายอย่างที่อยากจะทำ..
คุณค่า..ที่บางคนอาจะไม่รู้สึก..แต่ส่วนลึกของฉันแล้วมันคือการก้าวเดิน แม้เป็นเพียงการหัดเดินก็ตาม..
มันเป็นการก้าวเดินโดยไม่ต้องมีใครมาประคองฉันอยากจะก้าวเดินทางใดก็ได้..ฉันเดินทางที่ขรุขระไม่ราบเรียบ..แต่ข้างทางสวยงาม
แม้แดดจะแรง..ลมจะแรงสักเพียงใด..แต่หัวใจฉันก้าวไปพร้อมความสุข....พร้อมพลังเพราะมีความหวังรออยู่ข้างหน้า..
Money is Just a factor, not the highest goal in life.
(เงินคือปัจจัย แต่ไม่ใช่เป้าหมายของชีวิต)
ฉันชอบประโยคนี้จังเลยฉันอาจจะคิดแตกต่างไปจากคนอื่นๆ เงินไม่สามารถซื้อทุกสิ่งให้ฉันได้...ความสุขและความรักต่างหาก(ความรักที่ได้จากพ่อแม่พี่น้องความจริงใจ ความใส่ใจความเป็นห่วงซึ่งกันและกันที่สามารถหล่อเลี้ยงให้ฉันมีชีวิต)
20 เมษายน 2554 16:59 น.
กลั่นแก้ว
ค่าความเป็นคนที่พี่อแม่เราสร้างให้เราเกิดเป็นคนโดยสมบูรณ์อยู่ที่สิ่งใดกันเล่า? คำพร่ำสอนให้เป็นคนดี ทำดี ซื่อสัตย์ทั้งตัวเิองและูผู้อื่น
ความรักที่พ่อ แม่เราเฝ้าทนุทนอมให้เราได้เติบโตเป็นคนได้จนถึงทุกวันนี้...สำคัญที่สุด..
เมื่อไรที่เรารักใครสักคน...เราให้ความจริงใจ เปิดผย แสดงความเป็นไปของตัวเราอย่างชัดเจนแต่ทางกับกันเมื่ออีกฝ่ายไม่สามารถเปิดเผยแสดงว่าค่าความรักต่างกันโดยสิ้นเชิง
ความรักที่แท้จริง ของพ่อ แม่ ไม่ว่าผิดหริอถูกเราจะได้ยินคำว่าให้อภัยได้เสมอ
ความรักชายหญิงถ้าขาดความซื่อสัตย์ ความเข้าใจสิ่งกันและกัน ปกปิดจะมีความหมายได้อย่างไรกัน
ทุกอย่างที่ทำย่อมมีเหตุและผลแต่สิ่งที่กระทำต้องอย่าลืมความรู้สึกของอีกฝ่ายคำพูดบางคำทำลายความรู้สึกของอีกฝ่ายหนึ่งได้อย่างมากทีเดียว
ฉะนั้นเมื่อเราคิดว่าเป็นความรักแล้ว..คำพูดคือสิ่งที่รักษาความรู้สึกไว้ได้มากมายทีเดียว
จากคนหนึ่งที่เคยมีประสบการณ์เรื่องความรัก..อาจจะดูแข็งกร้าวแต่เป็นคนที่ค่อนข้างอ่อนไหวกับคำพูด..และความรู้สึก
11 เมษายน 2554 23:49 น.
กลั่นแก้ว
เรื่องนี้เกิดขึ้นนานแล้วนะค่ะแต่ว่ามันยังจำฝังใจอยู่เลยค่ะ....
ฉันพาลูกไปห้างสรรพสินค้าสองคนกำลังซนมากซนอย่างกับลิง..
ลูกสาวคนเล็กพึ่งจะเดินได้แกจะไม่ยอมอยู่ในรถเข็นและไม่ยอม
ให้อุ้มซนมากๆๆๆ จับไม่ทันเลยทีเดียว...
วันนั้นก็ไปเลือกซื้อถุงเท้าให้พี่เขาใส่ไปโรงเรียน
เลือกถุงเท้าก็ต้องเลึอกขนาดหันไปบอกพี่คนโตให้ดูน้องด้วยนะ..
ไม่ถึงสามนาทีหันกับมาลูกหายไปหมดเลย....
ใจหายวับ...ตายแล้วใครจับลูกไปหรือเปล่าเนี้ย..
ถุงเท้า..ไม่เอาแล้ว เดินหาลูก...อย่างใจสั่นๆๆๆ
เลยไปไม่กี่ล๊อค..เห็นสองพี่น้องไปดูของเล่นกันอยู่
น่าตีจริงๆ โดนดุกันไปหลายคำเลย..
กับบ้านดีกว่าเอาของสดที่เลือกไว้ไปคิดเงินแล้วรีบกับบ้าน
ลูกสาวก็เริ่มงอแง..ง่วงนอน..ร้องปวดฉี่ ปวดฉี่
ฉันก็รีับจอดปั๊มน้ำมันพาลูกสาวไปเข้าห้องน้ำ...
ลูกสาวใส่กระโปรงอยู่เปิดกระโปรงมาตกใจมาก....
ตายแล้วใส่กางเกงในมาสองตัวป้ายราคาติดอยู่ด้วย
ไม่ได้จ่ายเงินด้วย..ทำไงดี...ทำไงดี....
จะกับไปให้คิดเงินก็ไกลด้วยแล้วลูกก็งอแง
กางเกงในตัวละเก้าบาทสองตัวสิบแปดบาท 55555+++++
โกรธลูกก็โกรธไปใส่ของเขามาได้ไงเนี้ย แต่มาคิดอีกทีก็ขำก็ขำ
บอกว่าทีหลังห้ามทำอย่างนี้อีกนะต้องจ่ายเงินก่อน...ลูกก็ทำหน้างง
ตอนนั้นแกพูดได้ไม่กี่คำที
ฉันก็ไม่ได้เอาไปคืนที่ห้างด้วยคิดแล้วบาปไหมนะ
แต่จะเอาไปคืนก็ไม่รู้จะบอกเขาว่าไงดีเลยปล่อยเลยตามเลยสิบแปดบาท
วันนี้พาลูกไปห้างเล่าให้ฟังแกอายมาก..บอกจริงเหรอมาม๊า..ตอนนี้แกห้าปีแล้วรู้เรื่องแล้ว...
น้องทำแบบนั้นได้ยังไงนะทำหน้าเศร้า...
หน้าส่วนตัว
1777
