6 มิถุนายน 2554 17:55 น.

ไม่ได้ผิดสัญญานะ....

กลั่นแก้ว

คนเราเสียใจมีวิธีหาทางออกให้ตัวเองแตกต่างกันออกไปแก้วเป็นเด็กเรียนดีมากทีเดียวและเรียนในมหาลัยวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงโดยหาเงินค่าหน่วยกิตเองไม่ต้องเป็นภาระของใครๆ แต่ก็ถูกยายดุ ด่าเสมอเพราะว่าไม่ยากเป็นหมอเหมือนยายตั้งใจจึงเลือกเรียนสถาปัต ด้วยมีใจที่ชื่นชอบศิลปะมากกว่า

ทุกครั้งที่โดนยายดุอย่างไม่มีเหตุผล ก็จะไปเจาะร่างกายเจาะลิ้น เจาะจมูก และส่วนต่างๆของร่างกาย

แพรวาลูกพี่ลูกน้องของแก้วถามว่าทำไมต้องไปเจาะด้วยไม่เจ็บเหรอ ไม่เห็นสวยเลยคำตอบที่ได้มาจากแก้วคือ มันก็เจ็บนะ..แต่เราเอาบาดแผลไว้นับดูว่าเราเจ็บที่ใจกี่ครั้งมากกว่า...ทำสถิติ แก้วพูดด้วยแววตาที่เศร้าแต่ยังคมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า

แก้วเป็นคนอ่อนหวาน พูดจาไพเราะแตกต่างจากภาพภายนอกที่กรีดอายไลเนอร์สีดำเข้มเจาะจมูก เจาะปากใส่กางเกงยีนส์ขาดๆ

แก้วบอกว่าถึงแก้วจะแต่งตัวแบบนี้ เจาะและสักตามร่างกายก็ยังรักเรียนอยู่ยังไงก็ต้องเรียนให้จบและทำงานให้ได้ดีให้ได้

น้ำตาใสๆก็ไหลมาเปื้อนแก้มของแพรวาเพราะว่าสงสารแก้ว...แก้วคงจะเจ็บและบอบช้ำขอร้องว่าอย่าทำแบบนี้อีกได้ไหม

แก้วบอกว่าวันที่แก้วรับปริญญาแก้วจะถอดทุกสิ่งทุกอย่าง...ออกให้หมด
ร่างกายเราถึงจะเจ็บแต่หัวใจของเราก็พร้อมจะฝ่าฟันอยู่

แพรวากับแก้วกอดกันแล้วยิ้มทั้งที่น้ำตาไหลเปื้อนแก้ม				
3 มิถุนายน 2554 16:10 น.

ความทรงจำของลมหายใจ

กลั่นแก้ว

เรื่องราวเป็นมาอย่างไรฉันไม่สามารถอธิบายได้

สรรพนามที่ใช้เรียกระหว่างเรา ก็ไม่สามารถอธิบายได้เช่นกัน

แต่ระหว่างฉันความรู้สึกที่ดีที่มีให้ใครสักคนนั้นมาจากข้างในหัวใจของฉันจริงๆ

วันเวลาแต่ละนาทีของฉันมีความหมายเพราะฉันมีความหวัง ฉันมีความฝัน และมีความตั้งใจจริง 

และเมื่อฉันรู้สึกว่าคนหนึ่งพิเศษและแสนดีสำหรับฉันแล้ว ฉันอยากรับรู้ความสุข
อยากเห็นรอยยิ้มของเขา

ฉันรับรู้ปราถนาดีที่เขาส่งถึงฉันเสมอ และฉันก็ปราถนาดีกับเขาเช่นกันแต่ฉันไม่สามารถรู้ได้เลยว่าระหว่างเราคืออะไร

และฉันก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาคิดกับฉันเช่นไร

แต่สำหรับฉันทั้งหัวใจและลมหายก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น

ไม่ว่าใกล้ หรือเราจะไกลกันเพียงใดก็ไม่มีอะไรจะสามารถมากั้นความรู้สึกที่เรียกว่า"รัก" ได้เลย

และไม่มีใครสามารถลบความรู้สึกเช่นนี้ไปได้เพราะมันจะอยู่คู่ลมหายใจของฉันไปตลอด				
30 พฤษภาคม 2554 18:04 น.

ซีรีส์ Grey's Anatomy

กลั่นแก้ว

พ่อ แม่ พาเด็กน้อยคนหนึ่งมาหาหมอที่โรงพยาบาล เพราะถูกเพื่อนๆ แกล้งแรงๆ ล้อเลียนว่าเป็นตัวประหลาด 

แต่เธอบอกว่าเธอเป็นซุปเปอร์ฮีโร่ ที่ไม่ว่าใครจะทุบตีแรงๆ เตะ ต่อยกับเพื่อน หรือแม้แต่เอาลวดเย็บกระดาษเย็บเนื้อตัวเองจนเลือดซึม เธอก็ไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อย 

จนคุณหมอตะลึงพรึงเพริดไปกับความมหัศจรรย์ของเด็กน้อยคนนี้ แต่เมื่อวินิจฉัยอย่างละเอียดแล้วปรากฎว่าเด็กน้อยคนนี้มีเนี้องอกในสมองที่ไปกดทับเส้นประสาทส่วนรับรู้ความเจ็บปวด ทำให้ไม่ว่าเพื่อนๆ จะทุบตี เตะต่อยแรงแค่ไหนก็ไม่เจ็บ 

แต่สิ่งที่เกิดขึ้นกับเด็กน้อยคนนี้บอบช้ำไปทั้งตัว ทั้งภายใน และภายนอก มีรอยบาดแผลเต็มไปหมด ถ้ายิ่งปล่อยให้นานกว่านี้ เด็กน้อยคนนี้ ต้องตายแน่ๆ นี่ไงละผลของการไม่รับรู้ ไม่รู้จักควมเจ็บปวด

 หลังจากผ่าตัดเด็กน้อยคนนี้เรียบร้อยแล้ว อาจารย์หมอในเรื่องพูดขึ้นมาประมาณว่า เราทุคนควรจะเรียนรู้จากเด็กน้อยคนนี้ให้มาก เพราะความเจ็บปวดไม่ว่าจะทางกายหรือทางใจที่เราเจอไม่ใช่ว่ามันให้แต่ผลร้าย แต่มันช่วยเตือนใจเรา ช่วยให้เราได้เรียนรู้ โตขึ้น และสอนใจไห้ไม่ก้าวพลาดให้ต้องเจอเรื่องเจ็บๆ อย่างนั้นอีก ประโยคนี้ในเรื่องเราชอบที่สุด 

"Messing up is what make you a person. That's how we learn While we Found joy and things we won't plan for things we never think it's coming"				
28 พฤษภาคม 2554 18:14 น.

ไปทะเลกันดีกว่า

กลั่นแก้ว

ร้อน  ร้อน ร้อน ร้อน ร้อนจังเลย

วันนี้ทำอะไรดีหยุดพักผ่อนสมองหนึ่งวัน พรุ่งนี้เริ่มใหม่

อ่านหนังสือ ดูทีวี ท่องเน็ต ทำไรดี เบื่อจังเลยร้อนด้วย

ปิ้ง????? ไปทะเลดีกว่า ไม่ต้องเตรียมอะไรเลยไปหาเอาข้างหน้า

เสื้อยืด กางเกงขาสั้น

หยิบหมวกหนึ่งใบแล้วก็ไม่ลืมแว่นกันแดดเพราะร้อนมาก ขับรถออกมา

ไกลเหมือนกันนะเนี้ย เริ่มหมดแรง..แต่ใจซิไม่ยอมแพ้ไปถึงก่อนแล้ว

เย้เห็นทะเล...แล้วก็มาถึงจนได้.ด้วยความ.ปลอดภัย

หาที่คนไม่พลุกพล่าน ขับเรื่อยๆ มาเกือบสุดหาดแล้วก็เห็นร้านซีฟู้ด

คนไม่มากมีที่นั่งริมทะเลด้วยร้านนี้แหละจอดรถดีกว่า

จอดรถใส่หมวกและแว่นกันแดดเพื่ออำพราง

สอดส่ายสายตาไปทั่วเห็นแล้วที่นั่งติดริมทะเล

เดินไปนั่งเห็นพนักงานสองคนเกี่ยงกันเข้ามาแล้วซุบซิบกัน

อะไรกันมีอะไรผิดปรกติหรือเปล่าเนี้ยะเราเริ่มสำรวจตัวเองไม่มีอะไรนี่

พนักงานก็เลยเดินมาหาแล้วถามว่า

Can you speak  English?

ฮืม??? งง??/ เป็นไก่ตาแตกเลยเราไรเนี้ยะเราเข้าร้านอาหารซีฟู้ดนี่ไม่ได้เข้าร้านอาหารฝรั่งนี่แล้วทำไมถึงพูดภาษาปากิตคิดอยู่ในใจ

ปากก็พูดไปมั่วๆๆ

No, I connot.

พูดไทยได้เปล่า???

พนักงานหัวเราะเราก็หัวเราะไปด้วยเฮ้อ เฮ้อ ขำไม่ค่อยออกเลยเรา

พนักงานบอกว่านึกว่าไต้หวัน หรือฮ่องกง แหมะ แหมะคิดในใจอีกดีไม่บอกว่าเหมือนเขมร ชิชิ

แล้วก็เลยสั่งส้มตำผลไม้เผ็ดๆนะไม่ต้องหวานเพราะว่าหวานอยู่แล้ว อิอิอิ

แล้วก็ลาบกุ้ง ปลากระพงนึ่งมะนาวสามอย่างพอแล้วเพราะมีคนค่อนแคะว่าเราอ้วนชิชิ แล้วจะผอมให้ดู 555 แต่ว่าสองอย่างที่ห้ามไม่ได้

1.ปาก(บังคับให้หยุดกินไม่ค่อยได้เลย)อย่าเข้าใจผิดกันนะตัวเอง
2.ใจนี่ซิมันลอยไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้เอิ๊กม้าวแดด

เฮ้อ เฮ้อ เฮ้อ ปล่อยความเหนื่อยล้าให้ลอยไปในทะเล

แต่ว่า..ทะเลสวยจังเลยสีฟ้าใสกระทบกับแดดสะท้อนระยิบ ระยิบ

ปู ปลาคงว่ายน้ำกันอย่างสนุกสนานน่าอิจฉา..

เรานั่งมองตังเกชาวเลออกเรือไปหา ปลา วิถึชาวบ้าน อยู่อย่างพอเพียง

สงบ และคงจะมีความสุขไม่น้อย...

เหม่อมองพื้นทรายสีขาวที่ผู้คนเดินเหยียบย้ำไปมาเป็นรอยเท้า

จิตใจก็ล่องลอยไปถึงอะไรต่อมิอะไรมากมาย...เฮ้อ...

แล้วก็กินเล่นจนแน่นเต็มพุงเลย..นี่ขนาดกินเล่นนะเนี้ยะ

เฮ้อได้เวลากลับบ้านแล้ว...				
14 พฤษภาคม 2554 20:29 น.

กลัวเจ็บ

กลั่นแก้ว

เรื่องราวมากมายหลายอย่างในชีวิต..
เป็นบทเรียนที่สอนการก้าวเดิน...ให้เราแข็งแกร่ง
อุปสรรคต่างๆมากมายเพื่อให้เราได้เรียนรู้..
แต่บางครั้งการก้าวเดิน...เรากับหวาดกลัว...
กลัวไปทุกสิ่ง..กลัวทุกอย่าง..กลัวการเริ่มต้น
ทั่งที่หัวใจขอเราเดินล้ำหน้าตัวเราไปเสียอีก

ตัวฉันเองไม่สามารถขี่จักรยานได้เพราะ..
เคยล้ม...บาดแผลหรือล่องลอยไม่มีให้เห็น
แต่ความรู้สึกที่กลัวเจ็บ..ทำให้ฉันไม่สามารถ
ขี่จักรยานได้...ทั้งที่ฉันก็อยากจะขี่ให้ได้เหมือนคนอื่นๆ

(ฉันได้แต่คิดว่าชาตินี้ฉันคงไม่สามารถปั่นจักรยานได้)

ทั้งที่หัวใจของฉันอยากจะปั่นจักรยานไปตามทางที่ยาวไกล				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกลั่นแก้ว
Lovings  กลั่นแก้ว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกลั่นแก้ว
Lovings  กลั่นแก้ว เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟกลั่นแก้ว
Lovings  กลั่นแก้ว เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงกลั่นแก้ว