23 มิถุนายน 2554 17:25 น.
กลั่นแก้ว
จริงๆเแล้วตั้งใจจะไม่เขียนอะไรอีกแล้วเพราะฉันไม่มีความสามารถทางด้านนี้และไม่คู่ควรกับงานเขียนเลย ฉันกลัวจะไปกินพื้นที่ของนักเขียนดีๆแต่วันนี้ได้อ่านบทความ ฉันมีความรู้สึกฉันอยากระบายฉันอยากให้คำตอบฉันสัมผัสและรับรู้มาตลอดเวลาฉันรักการอ่าน ฉันรักกวี และฉันก็จะรักตลอดไป......
ชีวิตคนเราก็เปรียบเหมือนเรือที่ล่องลอยอยู่กลางทะเล...
ไม่มีใครอยากเจอพายุ เรือมรสุมใดๆ
แต่จะมีใครที่จะปฎิเสธภัยธรรมชาติได้
นอกเรื่องมายาวเลย..เข้าเรื่องเลยดีกว่า...
สายสัมพันธ์แห่งรักที่เชื่อมโยงถึงกันมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
หนึ่งชีวิตที่เข้ามาอยู่กับเราให้ความรู้สึกที่พิเศษที่สุด..ฉันมีความสุขเหลือล้นเลยทีเดียวความคิดจากผู้หญิงธรรมดาอย่างฉัน...ฉันเฝ้าดูการเจริญเติบโตของเขาอย่างช้าๆสิบเดือน หรือสี่สิบสัปดาห์ ฉันเลือกกินอาหารดีๆเพราะอีกหนึ่งชีวิตกินไปพร้อมๆกับฉัน บางครั้งเคลื่อนตัวไปมาจนจุกเลยทีเดียว
ฉันเลี้ยงลูกด้วยน้ำนมตัวเองจนถึงสองปีครึ่ง...ด้วยความเป็นแม่ฉันอยากให้สิ่งที่ดีที่สุดกับลูก ลูกดูดขวดนมไม่เป็นเลยเพราะแรกเกิดตอนที่น้ำนมไม่ไหลหมอให้ใช้แก้วป้อนนมให้ลูก....
แม่ไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียง
เป็นได้เพียงแม่ที่รักลูกนักหนา
ทั้งไม่มีสินทรัพย์อับปัญญา
ให้ลูกได้มากกว่าเท่าที่เป็น
เป็นเพียงแค่แม่ผู้โดดเดี่ยว
เลี้ยงลูกมาคนเดียวอย่างทีเห็น
มีแค่ความห่วงใยไม่วายเว้น
ไม่ใช่แม่ดีเด่นระดับใด
เป็นแม่แก่แม่เฒ่าธรรมดา
ไม่โสภาเก่ง-โก้โชว์ใครได้
ทั้งโง่เขลาเบาปัญญากว่าใคร ใคร
เทคโนใด ใดแม่ไม่รู้
ลูกคงรู้แม่ถือความซื่อสัตย์
มัธยัสถ์อดทนเป็นคนสู้
เที่ยงตรงมั่นคงกตัญญู
เชิดชูศาสนาและราชัน
ฉะนั้นลูกอย่าโกรธโทษดินฟ้า
อย่าเคืองแค้นโชคชะตาที่แปรผัน
เหตุที่ลูกทุกข์ยากลำบากกัน
เพราะแม่นั้นมีดีแค่นี้เอง....
31 พฤษภาคม 2554 18:24 น.
กลั่นแก้ว
นักกีวีซีไรต์ ท่านหนึ่งได้กล่าวไว้ว่าบทกวีที่มีความไพเราะบางครั้งไม่ต้องตรงตามฉันทลักษณ์จนหลงลืมความรู้สึกที่ใส่ลงไปในบทกวี ฉันอ่านอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไรเพราะว่าฉันเรียนค่อนข้างน้อย และที่สำคัญฉันแต่งบทกลอน โครง อะไรไม่เป็นเลย แต่ด้วยความรู้สึกที่ชอบอ่านและมีความรู้สึกว่าทุกครั้งที่ฉันได้อ่านฉันมีความสุข เหมือนตัวเองได้ล่องลอยไปตามบทกวี
จนมาวันนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองหลงรักบทกวี.....
บทกวีได้แทรกซึมเข้าไปอยู่ในหัวใจของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่สามารถบอกได้
ความสุข ความอบอุ่นใจ ทุกครั้งที่อ่าน
วันนี้ฉันจะลองแต่งโครง ตามความรู้สึกดู อาจจะไม่เพราะและไม่ถูกต้องตามฉันทลักษณ์แต่มันออกมาจากความรู้สึกของฉัน
ทุ่งทางทองส่องหล้า รอยวิถี
ทุ่งสักอาศรม บ่มกวี
วิหคนกดนตรี เริงรบำ
เพลงโลกอิสระ แกร่งกล้า ขอท้าฝัน
16 พฤษภาคม 2554 09:29 น.
กลั่นแก้ว
วันนี้ฉันมาพร้อมกับคำบอกลา..
เพียงหวังว่าเธอจะพบความสุข...
ผ่านพ้นเวลาห่วงแห่งความทุกข์
ฉันจะสุข..หากพบรอยยิ้มเธอ
ถึงแม้อยู่คนละฟากฝั่งฟ้า..
ถึงแม้จะอยู่ไกลกันนักหนา
ฉันไม่เคยลืมขอบคุณวันเวลา
ที่นำพาให้เรามาเจอกัน
ขอเพียงเธอจงจดจำเอาไว้
ไม่ใช่เพียงหลับฝันไปหลอกหนา
เพียงเธอลืมตา..เธอจะเห็นว่า
ฉันยังคงยืนอยู่ตรงที่เดิม...
ไม่ว่าหลับหรือตื่น
ฉันจะยืนอยู่ที่เดิม
อยู่ในใจเธอ..
ขอเธอจงรับรู้..
เธอก็คงอยู่
ในใจฉันเสมอ
นิรันดร.......
10 พฤษภาคม 2554 22:26 น.
กลั่นแก้ว
ฉันไม่รู้่ว่าโชคชะตา..
หรือว่าฟ้ากำหนด..
อาจเป็นบททดสอบ..
ชีวิตของฉััน...
ทุกก้าวทุกย่าง..
ชีวิตในแต่ละวัน..
ไม่ใช้ความฝัน..
แต่คือความเป็นจริง
เรื่องราวที่เข้ามา
ต่างๆนาๆให้เผชิญ
ล้วนเป็นทางเดิน..
ให้ฉันกล้าแกร่ง
แม้บางครั้ง..
ฉันแทบหมดแรง
แต่ฉันต้องเข้มแข็ง
ใช่ไหม...
นับแต่วันนี้..
ฉันจะไม่ร้องไห้...
ฉันไม่เคยคิดว่าตัวเองเก่ง..
ฉันไม่เคยคิดว่าฉันสวย..
ฉันไม่เคยคิดว่าฉันรวย...
แต่ฉันคิดเสมอว่าเป็นคนดี
แค่นี้ฉันก็สุขใจ...
9 พฤษภาคม 2554 23:17 น.
กลั่นแก้ว
ฉันเป็นตัวยุ่ง..
..ของเธอใช่ไหม
ฉันเป็นจอมดื้อ...
...ที่รั้นกับเธอทุกที
เธอรู้ใช่ไหม..
ทุกสิ่งที่ทำไม่ใช่..ไม่เชื่อ
เธอรู้ใช่ไหม....
..ที่ทำลงไป..
เพราะฉันนั้นรักเธอ
หน้าส่วนตัว
1620
