ตรงนี้ดนตรีรักยังแว่วหวาน เสียงกังวานก้องอยู่มิรู้หาย ลมแผ่วแผ่วพัดผ่านสัมผัสกาย เย็นพระพายพัดมาพางวยงง ตรงนี้กลิ่นไอรักยังหอมหวล กลิ่นอบอวนชวนใจให้ลุ่มหลง กลิ่นใดเล่าไหนจะเท่าเจ้าอนงค์ สพางค์องค์งามพร้อมจอมกินรี ยามเจ้าร่อนถลาลงทรงอาบน้ำ ช่างงามล้ำหนอนางวรรณคดี อยู่ชั้นฟ้าบินลงสู่ดงพงพี ดวงฤดีหาหวั่นใดในหิมพานต์ เจ้างดงามเกินกว่านางมนุษย์ บริสุทธิ์ผ่องพักตร์นางสวรรค์ มวลเทพไฝ่ปองน้องลาวัลย์ แต่เจ้านั้นมอบใจในพระสุธน . .