ยืนมองสายลมพลิ้วปลิวลอยห่าง ยินเสียงครางของหัวใจที่ปลายสาย ลมลัดทุ่งสู่คุ้งน้ำคลื่นกำจาย ยะเยือกกายยามนี้เศร้าซากเหงาลอย ยามลมลูบวูบมาพาใจสั่น ให้เหหันตามลมสวาทที่สาดสอย ลมปลิดทิ้งตัดติ่งใจไหลล่องลอย ได้แต่ชะม้อยตาตามยามลิ่วลม หญ้าแกว่งไกวไถลลู่รู้ทางทิศ ช่างแผกผิดกับสายใจไถลหล่ม วายุพัดสะบัดหลุดก็หยุดจม เถลิงลมลอยเรื่อยไปไร้ทิศทาง ใจหลุดลอยหวังคอยหยุดที่สุดสาย มิอาจหมายห้ามสายใจอย่าไกลห่าง แม้นไร้ทิศ..ไร้สิทธิ์...ลิขิตทาง ขอได้วาง....เขตหัวใจ....ให้รู้แดน..ก็คงพอ ...แบบว่า
1023
6
0
หน้าส่วนตัว
