miss.honney
เหมือนร่ำไห้ไม่มีใครใคร่สงสาร
เหมือนทรมานใจระทวดปวดซ้ำสอง
เหมือนถ่อแพแต่เหมือนวนบนกลางคลอง
หน้าตาหมองมองเห็นฝั่งยังไม่ไป
เหมือนอ้างว้างกลางลมหนักจักเดินผ่าน
เหมือนลมนั้นแผ่ซ่านเกินทนไหว
แต่ยังเดินฝ่าสายลมห่มกายไป
แต่จุดหมายก็มิได้รู้ทิศทาง
ลมพัดซ้ายกายก็ย้ายไปตามแรง
ถึงจะขัดขืนแข็งแรงสุดขวาง
ก็ต้องยอมโอนเอนเป็นตามทาง
หมดกำลังจึงต้องล้มก้มลงคลาน
เห็นหรือไม่คนที่ไร้ใครพึงพา
ต้องแบกหน้าเดินต่อไปไม่สงสาร
ต้องกล้ำกลืนฝืนมันไปใครทรมาน
แล้วใครกันที่ชื่นบานสราญใจ
เหมือนสิ่งหวังมันพังช่างน่าขัน
เหมือนความฝันกลับพลันมันจางหาย
เหมือนทะเลเฮซัดปราสาททราย
เมื่อต้องอยู่...อย่างเดียวดาย...เ
971
0
0
หน้าส่วนตัว
