ตอนฉันมี เงินร้อย ดูน้อยนัก พอประจักษ์ หลักพัน นั่นจิ๊บจ้อย ครั้นมีหมื่น มีแสน กลับแหงนคอย หน้าละห้อย จดจ่อ รอเงินล้าน จากหนึ่งล้าน เป็นสิบ หยิบนานเข้า เริ่มดูเบา คิดกำ-เริบเสิบสาน หมายร้อยล้าน พันล้าน สำราญการ ทะเยอทะยาน มิจบ มุ่งรบรา วันวันหน้า หมองคล้ำ ดำเคร่งเครียด กระฟัดกระเฟียด พันตู สู้ปัญหา เดี๋ยวเรื่องนี้ เรื่องนั้น ผลัดกันมา มันคุ้มค่า ไหมหนอ ก็แปลกใจ เพียรถามตน ไฉน เหนื่อยไม่สิ้น แม้ทรัพย์สิน อดุลย อสงไขย ตายแล้วก็ หมดสิทธิ์ คิดนำไป แค่กินใช้ ไยขันแข่ง เหมือนแย่งชิง
797
2
0
หน้าส่วนตัว
