ไผ่ดำ
ถ้าเธอเขียน คำรักไว้ ในกระดาษ
แล้วฉีกขาด ด้วยมือเธอ ฉันทนได้
แต่เธอเขียน คำซึ้งนี้ ไว้ที่ใจ
สุดหวั่นไหว เมื่อต้องจาก พรากไกลกัน
ถ้าเราจาก กันด้วยดี ไม่ช้ำหรอก
แต่ฉันชอก ช้ำหัวใจ เพราะเธอฝัน
มีแฟนหล่อ รวยเลิศล้ำ พร่ำจำนรรค์
แล้วลืมฉัน แค่ชาวดิน สิ้นมนต์ตรา
ฉันต้องก้ม หน้าหลบเธอ เคยเพ้อฝัน
เพื่อลืมวัน ครั้งก่อนเก่า เฝ้าครวญหา
น้ำใสใส ไหลหลั่ง พรั่งพรูมา
จากนัยต์ตา ของคนเศร้า เฝ้าอาลัย
ต้องซ่อนความ รู้สึกไว้ ไม่ให้เห็น
แม้ยากเย็น เกินกว่า จะทนไหว
เหมือนโดนกรีด จนเจ็บแปลบ แทบขาดใจ
นั่งร้องไห้ เงียบงำ ช้ำคนเดียว
ฉันสอบตก วิชารัก เพราะด้อยค่า
ไม่ขอมา วอนใครใคร ให้แลเหลียว
1476
2
0
หน้าส่วนตัว
