เรไร
เก็บกอดกำกล้ำกลืน ความขมขื่น
คอยค่ำคืนคล้อยเคลื่อน เหมือนดังว่า
รอยร้าวรานรุ่มร้อน ตอนทิวา
จันทร์เจิดจ้าเจือจาง ห่างหายไป
คงครุ่นคิดคร่ำครวญ ชวนหมองหม่น
ที่ทุกข์ทนถาโถม โหมเข้าใส่
สิ่งโศกศัลย์สิงสู่ อยู่กลางใจ
น้ำนองในเนตรนั้น พลันหลั่งริน
เราแรมรอนร่อนเร่ พเนจร
เดินดงดอนเดียวดาย ใจถวิล
ข้ามขุนเขาคงคา สุดฟ้าดิน
ดั่งดับดิ้นดวงแด ท้อแท้ทน
เอาอกแอบอุ่นไอ ใครกันเล่า
ซึมซบเซาเซซวน หวลอีกหน
ตามติดตราบตรมตรอม ยอมจำนน
มิหมองหม่นมุ่งหมาย ได้พบพาน
หวังวิงวอนไว้ว่า เวลานั้น
สิ่งสุขสันต์ซึมซับ ดับร้าวฉาน
ของคงคู่เคียงข้าง อย่างชื่นบาน
เรื่องร้าวรานร้อนรน ผ่านพ้นไป
1456
9
0
หน้าส่วนตัว
