ขอรจนาบทกวีแห่งความสุข ห่างไกลทุกข์แม้นเหน็บหนาวเศร้าแค่ไหน เพียรรักร้อยสร้อยอักษรางามดวงใจ สร้างจิตใสมิไหวหวั่นวันวนวน ทุกสิ่งสำคัญที่ใจใช่ไหนอื่น จิตจักชื่นฤาช้ำสักกี่หน หากลบลืมด้วยเกษมบุญมิ่งมงคล ไร้ตัวตนมิยึดมั่นวันรานใด วัฏฏเจ็บจากพรากที่รักคอยรอท่า เพียงเดียวดายเหว่ว้ารู้บ้างไหม มาลำพังไปลำพังรู้ทำใจ สว่างใสจิตประภัสร์สอนสัจจธรรม คือบทกวีพลีมอบให้ด้วยความรัก หวังเป็นจักหยาดน้ำค้างระรินร่ำ ดับโลกแล้งทุกแห่งหนราวฝนพรำ จงสร้างสรรทำความดี (พลีแด่แผ่นดินแม่มาตุภูมินี้)ก่อนที่จะสายเกิน..!
1990
1
0
หน้าส่วนตัว
