ปราณรวี
ออกจากกรุงมุ่งเหนือด้วยเบื่อหน่าย
หลบร้อนแดดแผดกายให้คลายผ่อน
หนีเมืองใหญ่บ่ายหน้าสู่ดงดอน
ข้ามสิงขรขุนเขาลำเนาไพร
เข้าพำนักพักพิงอิงแอบป่า
ข้างธาราเย็นฉ่ำด้วยน้ำใส
ดูวิหคนกกา..ฟากฟ้าไกล
มีร่มเงาแมกไม้ให้ชุ่มเย็น
ทั้งผู้คนล้นหลากมากน้ำจิต
กับมิ่งมิตรแดนไกลที่ไปเห็น
คือชาวเขาเผ่าไหนใช่ประเด็น
ก็ล้วนเป็นคนไทยในแผ่นดิน
ได้อาศัยอยู่กินในสินทรัพย์
รักษากลับเก็บไว้มิให้สิ้น
เป็นชาวเมือง..ไม่เรืองรุ่งจรุงจินต์
แต่คือถิ่นเคร่งครัดวัฒนธรรม
ยังสืบสานวรรณศิลป์ถิ่นที่อยู่
ไม่มากมายเลิศหรู..ดูเก่าคร่ำ
แต่กอบกู้คู่ไว้ให้จดจำ
เพื่อน้อมนำความเป็นไทยให้ยั่งยืน
รูป: h**
1550
3
0
หน้าส่วนตัว
