ขุนเขากระซิบผ่านไร่นา ลมผ่านเวิ้งฟ้าทักทายหิน หยดน้ำกระโดดแลบเลียดิน ชื่นฉ่ำแทบถิ่นฤดูกาล *------------------------------------------------------------------* แตกยอดชูช่อก้านจากต้นกล้า หลายปีใช้เวลาเพิ่มลำต้น สูงใหญ่ในป่าหนาหลายชั่วคน กลับล้มด้วยเลื่อยกลเพียงเสี้ยววัน *-----------------------------------------------------------------* ฟ้าแห้งดินเหือดป่าไม้หาย น้ำแล้งลมส่ายสะพัดไหว ผู้คนอดอยากล้มตายไป ผ่านปีไกลไกลจึงกลับคืน
1907
1
0
หน้าส่วนตัว
