แมวคราว
กลางเปลวแดดแผดเผาอย่างเร่าร้อน
มือจับฆ้อนคงมั่นไม่หวั่นไหว
เป็นคนงานก่อสร้างช่างเหนื่อยใจ
น้ำเหงื่อไหลทุกยามแลกน้ำเงิน
จบปอสี่มีนาแต่ว่าเช่า
ทั้งหนักเบาสู้งานมานานเนิ่น
ยามหน้านากลับบ้านทำงานเพลิน
เสร็จนาเดินทางมุ่งเข้ากรุงไกร
มือวางเคียวจับฆ้อนเหมือนก่อนเก่า
แดดที่เผาร้อนรนแทบป่นไหม้
ซื้อส้มตำกับข้าวเหนียวเคี้ยวกลืนไป
ใช่ข้าวใครไหนเล่าหนอชาวนา
ข้าวหยิบมือซื้อมาถึงห้าบาท
นึกอนาถนี่กระไรใจแปร่งปร่า
ขายข้าวเปลือกเขากลับลดกดราคา
หยาดน้ำตาปนเม็ดข้าวทุกคราวกิน
ใครเคยคิดบ้างไหมในความต่าง
คนก่อสร้างซื้อข้าวแพงเรี่ยวแรงสิ้น
ชาวนาจนลงทุกวันมันชาชิน
ข้าวที่กินอยู่ทุกเมื่อ..เหง
1185
12
0
หน้าส่วนตัว
