ปอกำปั่น
๏ มองเมฆลอยห่มฟ้ายังพาหวน
หน่วงนึกถึงเคยครวญให้ป่วนปั่น
เย็นลมดึกโชยผ่านทุกวารวัน
ยังคงฝันถึงชายที่หมายมอง
๏ ฟังเสียงหรีดหริ่งโหยที่โชยแว่ว
ยะเยือกแผ่วลมพัดยิ่งกลัดหนอง
ระทวยทุกข์ถมถั่งเมื่อหวังปอง
มาลอยล่องเลือนหายมลายไป
๏ คงเป็นเพลงหรีดกระหน่ำมาสำทับ
แว่วเสียงจับดวงจิตเหมือนพิษใส่
หยดลงผ่านจากตัวถึงขั้วใจ
กัดกร่อนไปเกินทั่วทั้งตัวตน
๏ เถิดจงมาความเศร้ามาเผาข้า
คือการท้าทายแกร่งทุกแห่งหน
ขอต้อนรับความแพ้แม้มืดมน
จะร้อยหนหมื่นครั้งก็ยังรอ
๏คงไม่เหลือสักครั้งความหวังนี้
ให้เรามีรักมั่นที่ฝันต่อ
เติมเต็มเปี่ยมใจป่นให้ล้นพอ
จะไม่ขอเกินนี้หากมีจริง
1208
1
0
หน้าส่วนตัว
