ผู้เฒ่า
แผ่วละมุนอุ่นไอสายใยรัก
ยามประจักษ์รักสนิทยิ่งคิดหวน
โลกตระการคู่กันใจรัญจวน
หอมอบอวลกรุ่นกลิ่นระรินทรวง
เฝ้าหลงใหลหนห้วงเสน่หา
ดั่งวิญญาน์เดินแดนณ.แมนสรวง
ยามสุรีย์ตกดินจนสิ้นดวง
ยิ่งหวงห่วงนุชนาฎแทบขาดใจ
ยินเสียงแว่วบรรเลงบทเพลงหวาน
เคยประสานเสียงสวรรค์มิหวั่นไหว
ณ.ราตรีจันทร์กระจ่างแสนห่างไกล
ยังฝันใฝ่คู่เคียงยินเสียงเธอ
เพียงขอบฟ้ากั้นขวางหนทางรัก
ยังแคบนักรักโอบ อ้อมเสมอ
มิห่างไกลใจเหลี่อมจะเอื้อมเจอ
มิคอยเก้อเพ้อพร่ำเพียงลำพัง
กลีบกุหลาบน่าชมดั่งพรมหอม
ให้เจ้าจอมเยื้องกรายอย่าคลายหวัง
ทุกย่างก้าวรักเป็นเช่นกำลัง
ให้ทุกครั้งมั่นใจ
หน้าส่วนตัว
17
0
0
