gluhp
เคยนั่งเทียนเขียนเรื่องตามรู้สึก
สร้างเหตุการณ์ตามใจนึกเสียสวยหรู
เขียนถึงดาวเล่าถึงฟ้างามน่าดู
แล้วเชิดชูว่าหรูเลิศเพริดแพร้วดี
แต่คงด้วยเหตุผลปนบางอย่าง
จึงถอยห่างออกไปไกลเพียงนี้
กลับไปดูกลอนเก่าเล่าอีกที
จึงรู้ว่ามั่งมีที่ฝันเกิน
ถึงวันนี้เลยไม่กล้าจะเขียนมาก
มันลำบากคงเป็นเพราะขัดเขิน
ด้วยพร่ำเพ้อละเมอมั่นฝันไว้เกิน
ประสบการณ์ที่ผ่านเดินเชิญความอาย
ก็เพียงแต่แก้หน้าไว้เพราะไม่อาจ
จะเรียงเรื่องลงกระดาษเหมือนมาดหมาย
ฝันใฝ่แล้วคงปล่อยให้ไหม้มลาย
กวีวายหายลับเหมือนหลับนอน
อะไรกันนั่นกวีผู้แก่กล้า
สำคัญตนดังว่ามาเก่าก่อน
วิญญาณเจ้าเคยสนิทคงคิดจร
ไม่ร่ายกลอนไยวอนเล่น
1209
2
0
หน้าส่วนตัว
