น้ำตาหลั่งนั่งซบสงบนิ่ง จำทอดทิ้งร้างลายอดยาหยี หัวใจแหลกแตกร้าวเศร้าหลายปี สองปรางที่เคยเห็นซีดเย็นชา จุมพิตเธอยิ่งเห็นเยือกเย็นกว่า จริงดั่งว่าตามทำนายใช่มุสา ต้องประสบพบเหงาเศร้าโศกา รุ่งทิวาหยาดหยดพลิ้วพรมคิ้วคาง ยิ่งย้ำเยือนเตือนเรายามเหงานี้ สัญญามีเหลือเกินเธอเมินหมาง แสงสว่างสร้างชื่อนั้นคือนาง ยินเอ่ยอ้างนามเธอเหม่อละอาย เขาเอ่ยชื่อกานดาต่อหน้าฉัน หูก็พลันยินระฆังลั่นดังหมาย ฉันสะท้านสั่นจังงังทั่วทั้งกา
1331
5
0
หน้าส่วนตัว
