...นั่งมองดูตัวเองในกระจก... เรื่องเดิมๆ ก็ถูกหยิบยกขึ้นมาทุกครั้ง ปวดร้าว..เหงาใจ..โดยไม่มีใครรับฟัง อีกด้านหนึ่งของแรงใจที่พยายามหยุดยั้ง..แต่ก็ยังไม่พอ ...เหมือนไม่ใช่ตัวเอง... ภาพของคนที่คว้างเคว้ง..มองดูตัวเองทดท้อ แววตาหมองเศร้าที่ยังกอดเข่า..เฝ้ารอ รอยร้าวที่เกิดก่อ..ก็เพราะรอยท้อของใจ ...ทำไมไม่เลือกที่จะจากลา... กลับปล่อยให้ใจไร้ค่า..ปวดปร่าจนหมองไหม้ ต้องร้อนรุ่ม...ถูกเกาะกุมด้วยสนิมในใจ สักครั้งอดทนกับความร้าวราน...มันคงไม่ทรมานจนขาดใจ ...อดทนไม่นานเท่าไหร่...ก็จะชนะหัวใจตัวเอง
1336
11
0
หน้าส่วนตัว
