มีชีวิตอยู่เรียบเรียบอย่างเงียบเหงา เก็บเอาความว่างเปล่ามาเป็นเพื่อน กับความสุขช่างเหินห่างลางเลือน หนึ่งรอยยิ้มจะแย้มเยื้อนยังยากเย็น ด้วยอารมณ์คุ้นเคยกับความโศก อยู่ในมุมของโลกที่ทุกข์เข็ญ ใจสะสมแค่เพียงความลำเค็ญ ตามองเห็นแต่ภาพที่หม่นใจ จนปัญญาจะรักษาจิตใจตัว ที่หมองมัวหดหู่ให้สดใส เมื่อคิดเริ่มกลับจนมุมหลงทางไป หากมีใครแนะนำได้ช่วยบอกที
890
1
0
หน้าส่วนตัว
