สี่ห้าคำ คุยกัน ยิ่งหวั่นไหวเสียงหัวใจ ตึกตัก เสียนักหนาความสับสน ปนสุข กว่าทุกคราพอลืมตา ความฝัน ก็พลันจาง เสียดายจัง ความจริง สิ่งที่หมายดั่งอยู่ปลาย ของหล้า ริมฟ้ากว้างสิ่งที่ปอง มองเหมือน มันเลือนลางสุดแตกต่าง กับฝัน เมื่อวันวาน เพราะไกลห่าง ต่างค่า ด้อยฐานะคงเกินจะ ฝักใฝ่ ใคร่สืบสานหันมองตน ต้องเจียม เตรียมดวงมานเกรงร้าวราน จึงใจ เตือนให้ตรอง ภาพมายา เพียรสร้าง คนช่างฝันแต่ว่ามัน สุขใจ มิได้หมองเพราะความจริง สิ่งใฝ่ ไม่สมปองจึงจำต้อง เพียงฝัน เท่านั้นพอ
3487
0
3
หน้าส่วนตัว
