หน้าส่วนตัว
๏นั่งกอดกายวาบวูบลูบไล้ร่าง
หนาวน้ำค้างพร่างพรมลมแผ่วผิว
ร้าววิญญาณบีบบิดราวปลิดปลิว
เห็นรอยริ้วร่ำร้องทุกห้องใจ
ไยอ่อนแอไหวหวั่นถึงปานนี้
หลายคราที่ย่ำแย่มาแค่ไหน
อาบความเศร้าร้าวรานมากปานใด
ยังอยู่ได้ยืนยงไม่หลงทาง
เพียงความรักหักหาญผลาญใจสิ้น
ถึงกับดิ้นร้อนรนหมองหม่นหมาง
ไม่ซึมซับห่างหายทางสายกลาง
ทุกก้าวย่างลืมแลแพ้ชะตา
มัวร้องร่ำพร่ำเพรียกเรียกใครเล่า
ในเมื่อเราดึงดันใฝ่ฝันหา
รู้ว่าอาจด่าวดิ้นสิ้นชีวา
ยังรั้นฝ่าฟาดฟันนั่นคือกรรม
เมื่อใจโปรดโลดแล่นไยแสนเศร้า
หรือเปลี่ยวเหงาหวั่นไหวย
1919
20
0
