บินเดี่ยวหมื่นลี้
มองฝนพรำจากฟ้าเยือนหล้าโลก
ลมพัดโบกพริ้วพรมประโลมสาน
จากฟากฝั่งสุราลัยไกลสุดกาล
ลงอาบลานดินดอนดั่งก่อนมา
ห้วงความห่างดินฟ้าสูงเกินหยั่ง
สายฝนยังโน้มสองได้ปองหา
จากเบื้องบนยลล่างพร่างพราวตา
ทุกทิวาคืนค่ำย้ำสัมพันธ์
แต่ครั้งคราวฝนหลั่งสั่งลาฟ้า
เอ่ยอำลาดินไปให้โศกศัลย์
ช่วงความห่างเคยชิดสนิทกัน
ต้องผกผันกลับคืนสะอื้นครวญ
จากขอบรุ้งมุ่งสู่ใจคนในฝัน
ทุกคืนวันพร่ำเพ้อละเมอหวน
ความว่างเปล่าบนทางยังก่อกวน
ดั่งชี้ชวนให้ลาร้างจางจากจร
ปานไล่ล่าคว้าลมมาห่มปลอบ
เวิ้งว้างครอบรอบกายคล้ายหลอกหลอน
เอื้อมสัมผัสว่างเปล่าทุกคราวตอน
หรืออาทรและห่วงใยไร้รูปรอย
1378
23
0
หน้าส่วนตัว
