ร้อยฝัน
จะกี่คืนกี่วันที่ผันผ่าน
จะยาวนานเท่าใดหนอใจเอ๋ย
จะก้าวผ่านรานร้าวราวคุ้นเคย
จึงชดเชยด้วยน้ำตามารดริน
จะมีไหมมือแกร่งอันอบอุ่น
ช่วยเจือจุนบรรเทาเป่าทุกข์สิ้น
ฤาจะปล่อยเวลาให้โบยบิน
เพราะเจ้าชินกับวันวารที่ผ่านมา
เจ้าทนเหงากับความเงียบเปรียบฟ้ากว้าง
เจ้าเคว้งคว้างดุจดาวน้อยลอยเวหา
เจ้าริบหรี่มิอาจเปรียบเทียบจันทรา
ลอยเด่นฟ้าในคืนค่ำมาย้ำเตือน
อยากหลุดพ้นวงจรแห่งวิถี
ที่เจ้ามีน้ำตามาเป็นเพื่อน
ทิ้งเบื้องหลังที่ฝังใจให้ลบเลือน
ยามทุกข์เยือนเจ้าจักยิ้มด้วยอิ่มใจ
โบยบินเถิดหัวใจสู่อิสระ
ไปพบปะ ความจริง สู่สิ่งใหม่
บนเส้นทาง เส้นนั้น อันยาวไกล
ออกเดินไป สู่อิสระที่พึงมี
2507
4
0
หน้าส่วนตัว
