คนเดินดินกินข้าวแกง
~*...รอยสลักคำรักหวานแต่กาลก่อน
มาลาญรอนหลังคำลาพาใจหาย
คนคุ้นเคยเพียงเคยคุ้นเมื่อคำคลาย
รักละลายเลือนร้างให้คว้างใจ
มองฟากฟ้าก็พาใจให้ถดถอย
ดาวเคลื่อนเดือนคล้อยเคยลอยใส
ก็มลายมืดมนไหม้หม่นไป
เหมือนดวงใจดวงจิตติดรอยจำ
แม้ยาวนานชั่วกาลกัลป์ยังมั่นยืน
ยังจะฝืนจะใฝ่คว้าถลาถลำ
ถึงเธอไม่แม้แต่แลด้วยใจดำ
ยังเก็บคำคอยรักร้างบนทางไกล
ฤๅนรกโลกันต์สวรรค์สาป
ให้ขุ่นข้นด้วยบาปแต่กัปไหน
ให้เป็นทาสรักเธอตลอดไป
ให้ดวงใจเจ็บช้ำระกำทน
รอยสลักคำรักหวานจึงจารพิษ
ลาญดวงจิตรอนดวงใจไปทุกหน
จนคุ้นเคยกับคำคลายจากใจคน
แม้ตายตนตัวฝังยังใจจำ...*~
697
0
0
หน้าส่วนตัว
