เดี่ยวดาย ณ ทุ่งท่า เหว่ว้า-ใจเหือดแห้ง ทุกหับแห่งแล้งแดง สรรพสิ่งใกล้สิ้นแรง... ร้อนกายกระหายหนัก ทั้งร้อนรักถูกหักแบ่ง ใจนั้น-เคยแข็งแกร่ง กลับขัดแย้งจะโรยรา ด้วยดายเดี่ยวช่างเปลี่ยวทุกข์ ใช่เปล่าสุข,ทุกแห่งหล้า ผสมสาดวาดเขียนชีวิตา ทั้งความบ้าแลความจริง ...... ... .. จักเดี่ยวดาย ณ ปลายทุ่ง แม้นยับยุ่งยังมุ่งวิ่ง ยังค้นหาทุกสรรพสิ่ง คงขาดบิ่นก็เพียง ใจ ฯ
1059
4
0
หน้าส่วนตัว
