สุนิพนธ์
เธอลาลับดับสิ้นโบยบินจาก
เหลือภาพฝากตอกย้ำให้ช้ำหมอง
อดีตหลังครั้งก่อนย้อนกลับมอง
น้ำตานองรินหลั่งทุกครั้งไป
เสมือนยังอยู่ชิดสนิทหน้า
ภาพสบตายิ้มหยอกเหมือนบอกไข
ยิ่งเพ่งพิศจิตจ้องละล่องไกล
น้ำตาไหลพรั่งพรูไม่รู้ตัว
เธอเป็นสุขสมหมายสบายแล้ว
ฉันยังแกร่วจ่อมจมซมสลัว
วิมานรักพังภินท์สิ้นมืดมัว
โปรดรับตัวหัวใจไปอีกคน
อย่าทิ้งให้เดียวดายเหมือนตายซาก
ทนวิบากยากเข็ญบำเพ็ญผล
ถึงแม้อยู่เหมือนไปไร้ตัวตน
ช่างมืดมนแม้จันทร์คืนวันเพ็ญ
ไม่มีใครในหล้ามาแทนทด
แทบทั้งหมดปฐพีไม่มีเห็น
ยากมองหาหญิงใดให้เอียงเอน
เพราะเธอเป็นยอดดวงใจในผู้เดียว
อยากหยิบภาพทิ้งไปเสียไกล
1166
7
0
หน้าส่วนตัว
