ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์
อย่าเหนื่อยหน่ายนักเลยใจเอ๋ยใจ
เจ้าจะไปหนใดล่ะใจเจ้า
ก็ไม่มีที่ทางเหมือนอย่างเขา
ฝันถึงบ้านก็ปานเงายามดาวราย
จรอยู่บนเส้นทางอย่างคนจร
ฝันเห็นเสื่อฟูกหมอนและที่หมาย
ฝันอยากมีเธอบ้างอยู่ข้างกาย
ก็เหมือนภาพแดดพรายที่ปลายทาง
ครั้นเข้าใกล้ก็หายวับไปกับตา
ยั่วให้ตามอย่างโหยหาอยู่ห่างห่าง
ล่าความฝันหวั่นหัวใจอยู่ไม่จาง
พอฝันรางลงบางแถบก็แอบเติม
ก็ได้แต่แวะกินกาแฟกระป๋อง
พอได้เดินทอดน่องมองเปิ่นเฉิ่ม
โน่นหรือนี่กว้างหรือแคบก็แบบเดิม
คือต้องเริ่มเดินทางห่างออกไป
ว่าโอ้หนอ นกขมิ้นเหลืองอ่อน
ค่ำนี้เจ้าจะนอนที่รังไหน
เมื่อลมหนาวร้าวรอนชวนอ่อนใจ
หรือต้องไปอีกแสน
845
9
0
หน้าส่วนตัว
