พิมญดา
รักสองเราถึงคราต้องลาจาก
ถึงจะยากสักปานไหนจำถ่ายถอน
เมื่อเขามาฉันต้องไปไกลจากจร
ทั้งที่รู้ว่ามาก่อนร้าวรอนใจ
คนมาก่อนกลายมาเป็นเช่นคนเก่า
คงเหลือเงารักเลือนลางอำพรางไว้
หากรักเราอ่อนล้าอย่าอาลัย
เดินจากไปด้วยยินดีมีให้เธอ
คนที่ใช่ไม่ใช่ฉันคนมาก่อน
คนที่ย้อนมาทีหลังดังเสมอ
ขออวยพรให้เธอสุขสิ่งพบเจอ
จะไม่เผลอเรียกว่าเราดั่งเก่ามา
เจ็บของคนมาก่อนสะท้อนจิต
นั่งนอนคิดเราฝันไปใช่ไหมหนา
สองแก้มยังเปื้อนอาบคราบน้ำตา
อนิจจาน้ำตาไยหลั่งไหลริน
ใบหน้าคนมาทีหลังยังยิ้มสุข
แต่ความทุกข์คนมาก่อนซ่อนถวิล
ขอไปดีมีความสุขชั่วชีวิน
คนที่สิ้นยอมแพ้รัก..หักใจลา..
2341
5
0
หน้าส่วนตัว
