เวลาเหงาระทมจิต ชีวิตมีแต่กลัดกลุ้ม ทุกข์โศกนานาเร้ารุม แผ่คลุมอาณาไพศาล เปล่าเปลี่ยวอยากปลีกวิเวก โหวกเหวกเสียงร้องขับขาน จากสุขสมเมื่อวันวาน ผันผ่านกาลกลืนฝืนทน ทำไมต้องมีวันพรุ่ง อรุณรุ่งยิ่งยากสับสน ในจิตตนเองวกวน ทุรชนเล่าเป็นอย่างไร หงอยหงอยรึบ้าไปแล้ว ดวงแก้วไปเที่ยวแห่งไหน ร้อนรุ่มกลุ้มในหทัย เพี้ยนใยเสเสร้งแกล้งทำ - -
566
3
0
หน้าส่วนตัว
