ไผ่ดำ
...เมื่อวสันต์ ผันผ่าน ก็พลันหนาว
ใจเปลี่ยวเปล่า เพราะเหมันต์ ผ่านแผ่วผิว
ใบไม้ร่วง จากก้านโรย โปรยปลิดปลิว
ลอยละลิ่ว ดาษดื่น บนผืนดิน
...ขออย่าให้ รักแห้งแล้ง เหมือนใบไม้
คงหนาวใน ใจร้าว แทบด่าวดิ้น
หากสิ้นรัก วันใด เหมือนชีวิน
ต้องสูญสิ้น ทุกอย่าง ร้างแรมลา
...ลมหนาวแผ่ว ผ่านกาย ให้คิดถึง
ภาพซึ้งซึ้ง ตรึงใจ ไห้โหยหา
น้ำใสใส ในใจฉัน พลันไหลมา
จนเปียกหน้า อาบแก้มฉัน วันห่างไกล
...ฉันยังจำ ภาพนั้นได้ ไม่ลืมร้าง
ที่นั้นยัง ฝังใจอยู่ ไม่รู้หาย
เมืองปากน้ำ ยังจำแม่น แม้นห่างไกล
คงได้ไป เยี่ยมเยือน เหมือนใจปอง
...สิ้นฝนแล้ว ลมหนาวมา อย่าลืมฉัน
ให้นึกถึง คืนวัน มีเราสอง
จะ
1335
2
0
หน้าส่วนตัว
