หมอกจาง
รวงรังของคนเหงา
เถิดมาชูแก้วเหล้า
ร่ำดื่มจวบจนกว่าจะนิทรา
กับแกล้มคือปวดร้าวในดวงตา
สายลมที่พัดพา
และแสงจากดวงดาวที่รำไร
อุ่นความหลังให้ร้อนเหมือนฟอนไฟ
แผดเผาอยู่ภายใน
แผดไล่ความเหงาอันเยือกเย็น
สร้างหลืบให้รักได้ซ่อนเร้น
หลงลืมความลำเค็ญ
ที่ก้าวย่างทุเรศทุรนมา
ปาดน้ำตาป้ายจากปลายตา
สำรากพร่ำแต่กามา
บิดเบือนมารยา-ไม่ใยดี
ข้างในตะเกียกตะกาย-ช่วยที
กระหน่ำโบกโบยตี
ยับเยินจนชุ่มเลือดทั้งหัวใจ
ตกค้างอยู่ในวันอันพ้นวัย
ตกเลือดอยู่ภายใน
ซ่อนไว้จากสายตาผู้เหลียวดู
หวาดกลัวซุกซ่อนนอนคุดคู้
หวั่นว่าใครจะรู้
ว่าร่ำร้องปวดร้าวแทบตะโกน
เพียงสายลมไหวก็ส่ายโงน
สำรอกโ
1693
6
0
หน้าส่วนตัว
