นครา ประไพพงศ์
เมื่อรากแก้วแทงพื้นยืนต้นได้
จึงผลิดอกออกใบให้สร้างผล
เมื่อค่าคนเริ่มเข้มเติมเต็มตน
จึงเริ่มต้นการสร้างทางต่อไป
และแล้วความทะนงหลงและเหลิง
ก็เป็นเพลิงเผาตนจนหม่นไหม้
แต่ละก้าวที่ก้าวมั่นอย่างมั่นใจ
ก็เปลี่ยนไปเป็นระวังยั้งเตือนตน
เพียงเพราะมือที่ปลูกต้นจนผลได้
กลายเป็นมือที่นำไฟไปเผาต้น
เพียงเพราะมือที่เติมให้ได้เต็มคน
กลายเป็นมือขยี้ป่น...จนย่อยยับ
แล้วก็รู้ไม่มีใครเชื่อใครได้
สิ่งที่เห็นพร้อมเปลี่ยนไป...อย่างกลอกกลับ
ความขมขื่นจึงฝังแน่นอย่างแค้นคับ
ไม่อยากรับก็ต้องรับ...ต้องรับกรรม
แม้นเป็นไม้ยืนต้นจนคงมั่น
หรือทานแรงที่โถมฟันอย่างกระหน่ำ
ไม้ที่แกร่งก็ย่อยยัย...ระย
1043
9
0
หน้าส่วนตัว
