ตะวัน
แผ่วแรงลมพรมพริ้วผ่านทิวเทือก
สู่ผืนทรายที่ถูกเลือกให้ถูกฝัง
แปรสภาพเป็นพายุ(ดันทุรัง)
โหมเข้าสุมอย่างคลุ้มคลั่งทั้งผืนทราย
ฟ้าคืนนี้ไม่มีดาวพราวกระพริบ
ร่ำสุรากี่ร้อยจิบไร้ความหมาย
ภาพเบื้องหน้าที่คุกคามคือความตาย
ภาพเบื้องหลังที่เปล่าดายคือความจริง
เป็นความจริงที่ยิ่งมองยิ่งร้องไห้
เสรีภาพ...แต่เคลื่อนไหวในภาพนิ่ง
สันติภาพ...แต่ปืนเปลี่ยวเหนี่ยวไกยิง
อีกกี่ศพที่ถูกทิ้งที่นั่นนะ
อีกกี่การฝังกลบของชีวิต
จะยุติความวิปริตของโมหะ
อีกกี่การมอดไหม้ของอารยะ
โลกจึงจะจบสิ้นความสิ้นคิด
ริ้วตะวันฉายฉาบอาบปีกนก
เป็นเพียงเงาของวิหกที่ปกปิด
แต่พายุหนนี้ที่มืดมิด
จะยุติความอำมหิตเมื่อไหร่
1399
6
0
หน้าส่วนตัว
