ดอกบัว
เดือนเมษาหน้าแล้งป่าแห้งเฉา
สัตว์น้อยใหญ่ไร้เงาถิ่นไสว
ความเหือดแห้งรกร้างแผ่กว้างไกล
ความแล้งไล่พลัดถิ่นดินอุดม
ยามหน้าร้อนธารใสไหลรวยริน
กลับแห้งหายหมดสิ้นความชื้นขม
ทั่วผืนป่าซบเซาเคล้าแรงลม
ที่พัดพรมแห้งกรังทั้งป่าดง
แหล่งอาศัยสรรพสัตว์อัตคัด
อัตภาพร้อนจัดเป็นผุยผง
อัตราส่วนทดถอยเจตจำนงค์
อัธยาศัยยืนยงปรับเปลี่ยนไป
ความกันดารผืนดินถิ่นอาศัย
สรรพสัตว์น้อยใหญ่ไม่ผ่องใส
มาเหือดแห้งอับเฉาทั้งพงไพร
ในดงใหญ่ชุ่มฉ่ำสิ้นแรงไกว
แล้วท้องทุ่งผืนป่านาคนยาก
คงลำบากอดโซโก้ไฉน
นาก็แล้งน้ำลดเขื่อนหมดไป
มนุษย์เราร้างไร้น้ำทำกิน
แสงตาวันทอทาบอาบนภา
หมู่วิหคถลาออกผกผิน
หน้าส่วนตัว
1844
8
0
